به دانشجویان رشته ی نمایش، به ویژه گرایش هاى بازیگرى و کارگردانى، و همچنین تماشاگرانِ حرفه اى تئاتر، پیشنهاد مى کنم،
در حد امکان، نمایشِ اینک انسان را دست کم دو بار تماشا کنند.
به این علت که شما وقتى براى نُخستین بار با اثری نمایشی مواجه می شوید،
فقط سعی در دیدن و پی بردن به خطِ اصلی داستانِ آن اثر را دارید، اما با دیدنِ دوباره ی آن به درک و شناختی تازه تر از زوایای شیوه ی کارگردانی و بازیگری دست پیدا می کنید.
سبکِ کارگردانیِ جناب آقای نعیمی به گونه ای است که تماشاگر را در لحظه لحظه ی درام با غافلگیری مواجه می کند.
این غافلگیری از پیوستگیِ چیدمانِ عناصری شکل گرفته که هر کدام به تنهایی هویتی مستقل دارد، اما در این اثر به یک انسجام واحد رسیده اند.
و از آن‌جا که در این اثر، نمایش نامه نویس و کارگردان یک نفر است، بیشتر و عمیق تر می توان اندیشه و جهان بینیِ درام نویس ... دیدن ادامه ›› را کشف کرد.
تکنیک بازیگری جناب آقای میکاییل شهرستانی فراتر از ابزارهای بازیگری است؛ ابزاری که هر بازیگری ملزم به رعایت و استفاده از آن هاست.
اما ایشان علاوه بر بهره گیریِ به جا و اصولی از بیان، بدن، میمیک، احساس و تخیل، شخصیت را با طیفِ رنگیِ وسیعی از رنگ ها، رنگ آمیزی می کند.
یکی از شیوه های بازیگریِ ایشان بر پایه ی موتیف های متنوعِ آوایی در کلام، و حرکتی در فیزیک، استوار است.
از این رو شما به عنوان تماشاگر با نوعی از بازیگریِ کاملا مهندسی شده مواجه می شوید که هیچ حرکت و آوایی، تصادفی و بدونِ فکر ایجاد نمی شود.
مگر در مواردی که با بداهه پردازی، نیازِ آن صحنه، دیالوگ یا حسی از جانبِ بازیگر، تکمیل شود.
با نگاهی دقیق تر به این بازی، می توانیم اجزای در هم تنیده ی رفتاری در ساختارِ شکل گیریِ شخصیتِ ارائه شده را دریابیم، و از دیدنِ این سازه ی بی نظیرِ حسیِ ساخته شده توسطِ هنرپیشه ای قدرتمند همچون ایشان لذت ببریم.
و این را باید اضافه کنم که شخصیت سازیِ ایشان نشأت گرفته و رشد کرده از بنیان و بنیادِ بازیگری‌ ای ریشه دار، حساب شده و تنومند دارد که هر شخصیت، با استقامت و استواری بر این پِی ساخته می شود.
دیگر بازیگران هم ظرایفِ پُر مایه ای در بازیِ خود ارائه می کنند که نشان از داشتنِ دانش و تجربه ای پر بار است.
از جمله بازیِ سرکار خانم ستایش رجائی نیا، و آقایان عزالدین توفیق، مرتضی نجفی، و محمد سپهری بسیار دیدنی و دلچسب است.
هر کدام از اینان خوش تکنیک، خوش ریتم، آماده و تمیز بر صحنه، با هنرِ بازیگریِ خود ایفای نقش می کنند.
جناب آقای حسین عارف که به نظر می آید جوان ترین بازیگرِ این نمایش هستند، در نقش مسیح، بازیِ باورپذیر و خوبی را ارائه کردند و‌ توانستند معصومیت و مظلومیتِ این شخصیت را به درستی نمایش دهند.
حضور ایشان در این نمایش، نشان از بازیگری خوش قریحه دارد که بی شک در آینده ای نزدیک با دیگر نقش هایش ما را شگفت زده خواهد کرد.
در انتها اشاره می کنم که " اینک انسان" با هر بار دیده شدن، برگی تازه از جهانِ پر رمز و رازِ نمایش را به ما نشان می دهد.
پس اجراهای پایانیِ آن را در هفته ی پیش رو از دست ندهید.


شهریار حمزیان
چهاردهم دی ماه ۱۴۰۳