اینک انسان،
به گمان من پخته ترین کار جناب آقای نعیمی بر صحنه است.
نمایشی با استاندارهای تئاترِ حرفه ای که در این سال ها کمتر شاهد هستیم.
از متنِ پر مایه ی ایشان تا میزانسن های متنوع و بدیع، بازی هایی درخشان، دکور و نورپردازیِ چشم نواز-که عمقِ نگاه و جهان بینیِ نویسنده، کارگردان و درون مایه ی نمایش را به زیبایی مقابلِ چشم و گوش و جانِ تماشاگر، نشان می دهد-
همه و همه، حکایت از اجرای تئاتری به معنای واقعی دارد. نمایشی که انسان را به تفکر و تأمل می رساند.
هنرِ تمامیِ بازیگرانِ این ‌نمایش بسیار ... دیدن ادامه ›› دیدنی است.
اما در این میان چند بازیگر، درخشان ترین بودند:
سرکار خانم ستایش رجایی نیا، جناب آقای عزالدین توفیق و جناب آقای مرتضی نجفی.
توانایی این بازیگران به ویژه سرکار خانم رجایی نیا در داشته ها و ابزارهای بازیگری شان، نشان از هوشمندی کارگردان در انتخاب این هنرمندان دارد.
جدا از این بازیگران، نمایش یک الماسِ درخشان از هنرِ بازیگری در اختیار دارد.
بازیگری صاحب سبک، ممتاز و توانا همچون جناب آقای میکاییل شهرستانی.
در این جا شرحی می دهم بر شکوهمندی شخصیت سازترین هنرپیشه ی نقش اول.
با حفظِ احترام به یکایکِ همکارانِ بازیگرم.
ایشان به راستی سردمدارِ بهترین و متنوع ترین تکنیک ها، و خالقِ طیفِ وسیعی از عواطف و احساساتِ پیچیده ی پرسونای بازیگریِ یک شخصیت، در درام هستند؛
ایشان هنرپیشه ی همیشه درخشان،
#میکاییل_شهرستانی هستند.
اینک انسان،
با بازیِ پر قدرت و دیدنیِ ایشان،
صحنه را روشن تر می کند.
میکاییل شهرستانی همان گونه که با ارتعاشِ آوای بیانی خود،
و ادای تک تکِ حروف در واژه ها بر
صحنه، به جانِ تماشاگر رسوخ می کند،
و شخصیت را دیدنی می کند،
سکوت های عمیق، پُر اکت، و خوش آهنگ اش، صحنه را رنگین و تماشاگر را به تأمل وا می دارد.
دیدنِ بازی ایشان در این نمایش، به ویژه برای دانشجویان و هنرجویانِ رشته تئاتر با گرایش بازیگری توصیه می شود.
باشد که زین پس، نورِ صحنه با طنین صدا و نقش آفرینیِ پُر بارِ میکاییل شهرستانی عزیز، روشن ترین باشد.

در پایان خسته نباشیدی جانانه عرض می کنم به تمامی عواملِ هنرمندِ این نمایش که در این روزگارِ نابسامان در سرزمین، نمایشی بر صحنه آوردند که به دور از هر گونه شعارزدگی به تمامی مؤلفه هایی پر اهمیت از یک نمایشِ شریف را داراست.
این نمایش را باید دید و با جانِ خود حس کرد.
نمایشی که این روزها در تالار چهارسوی تئاتر شهر،
در دو نوبتِ ۱۸:۳۰ و ۲۰:۳۰ اجرا می شود.


شهریار حمزیان
هفتم دی ماه ۱۴۰۳

ایشان مردی ست که تئاتر، همه ی روح و جان اش است.
مردی که به گفته ی استادِ همه ی ما ، #استاد_سمندریان، تک تکِ سلول های جسم اش هنرپیشه ست.
هنرپیشه ای که بیشترین قلّه های آثارِ کلاسیک به ویژه #شکسپیر را در #تئاتر و #رادیو درنوردیده؛
از #هملت، #مکبث، #لیرشاه، تا کلاسیک های یونانِ باستان،
از #ادیپوس_شهریار تا #پرومته_در_زنجیر.
هنرپیشه ای که اگر نمایشگرِ سرزمینی دیگر بود-که بر این گونه هنر به درستی ارج می نهند-نشانِ #شوالیه_ی_هنر را از آنِ خود می کرد و یک #شکسپیرین تعبیر می شد .
همانندِ هنرپیشگانِ ... دیدن ادامه ›› بریتانیایی:
#پل_اسکوفیلد، #پیتر_اوتول، #ریچارد_برتون#لارنس_اولیویه، و از این دست .
بازیگرانی که ابزارِ این شاخه از نمایش را به صورتی ویژه و ناب دارا هستند؛
بدن، بیان و حرکت را با تکنیک هایی خلاقانه بر نقش پیاده می کنند.
او امشب با شکوهِ بسیاری نمایش را به پایان بُرد ؛
اگرچه با زخمی بر پیشانی و دلی غمگین .
اگرچه با تبی بالا در قامتِ #کالیگولا، تراژدی را به نهایت رَسانْد ؛
اما حضورِ تماشاگرانی فرهیخته نشان داد که او هنوز زنده است،
و می تواند نور بیاَفشانَد .
او هنرمندی برجسته و ممتاز است؛
جناب آقای #میکاییل_شهرستانی.
و کارگردانی فهیم، که با نگاهی عمیق به تفکرِ #آلبر_کامو و درونمایه ی اثر، بیهودگی را به ثمربخش ترین شکل از اجرا به دیدِ همگان نهاد .
ایشان هنرمندی خلاق،
سرکار خانمِ #رؤیا_اسدی هستند .
پس برای نمایشی مستقل، که بدونِ هیچ پشتوانه ی حمایتی، در میزانی استاندارد، با بهترین کیفیت، بر صحنه است ،
باید کلاه از سر برداشت و به احترامش ایستاد .
خسته نباشید به این زوجِ هنرمند با اجرایی شایسته و پُر بار،
به امیدِ درخششی دیگر.


شهریار حمزیان
چهارم مهرماه ۱۴۰۳

این سال ها کمتر نمایشی را بر صحنه می بینم که بر من اثری بگذارد ؛ سال های پیش تر در دهه ی هفتاد و هشتاد ، بسیاری از نمایش ها را می دیدم که مرا به وجد می رساند .
آن سال ها نمایش های دیدنی ، بیشتر بودند .
هنرپیشگانی شگفت آور اما بر شالوده ی تئاترِ ایران همیشه به تعداد انگشت های یک دست می رسید . شاید در هر دهه یک هنرپیشه .
بی شک ، برجسته ترین هنرپیشه ی آن سال ها-با احترام به چند هنرپیشه ی شاخصِ دیگر و حفظِ جایگاهِ والایِ هنریِ شان-تنها ، #میکاییل_شهرستانی است .
او بیش از دو دهه تک ستاره ی بی رقیبِ صحنه ی نمایش بود .
و امروز در آستانه ی ۶۳ سالگی اش ، همچنان با طراوت ، پُرتکنیک و برخوردار از صدایی خوش طنین ، بر صحنه می درخشد .
بنا به عادت ، هنرپیشگانی در این قامت ، در سنینِ بالاتر به جهتِ فرسوده گیِ جسمی و یا به سببِ عدمِ تمرین هایِ مداومِ بازیگری ، به هنرپیشه ای منفعل و ناکارآمد بدل می شوند .
اما میکاییل شهرستانی با توجه به پرورشِ استعدادهای نو و کار با هنرجویان ، و‌ تمرین های همیشگی ، این جایگاه والا را ... دیدن ادامه ›› همچنان نزدِ خود نگاه داشته است .
به واقع او هنوز هم یکه تازِ صحنه است . تکنیک های او در بازیگری ، ویژه ی خودِ اوست و نه هیچ کسِ دیگر .
بیان و بدن اش همچنان آماده ی ارائه ی نقش های دشوار است .
#کالیگولا یک اثرِ تجرِبیِ گروتسک در حوزه ی فلسفه و عرفان است .
یک پوچیِ مطلق که نگاهی تعمیم داده شده به زیستِ بشرِ امروزی دارد .
جنونِ شخصیتِ کالیگولا به هیچ عنوان از دیوانه گی نشأت نمی گیرد ، بلکه او تحتِ تاثیرِ شرایط و نگاهِ اطرافیان به درجه ای از توحش می رسد .
به گمانِ من ، میکاییل شهرستانی ، این احوالات و‌ عواطفِ انسانی در شرایطی ناهمگون را به درستی و با ظرایفی بی نقص به مخاطب عرضه می کند .
جایِ استاد سمندریان و خانم روستا سبز که اگر امروز در این دنیا بودند ، از دیدنِ نقش آفرینیِ ایشان دچارِ شعف می شدند .
هنرپیشه ی کمیابی دوشادوشِ کالیگولا می درخشد ، او #عباس_توفیقی است .
کسی که با ایفای نقشی ماندگار باز هم ثابت کرد که هنرپیشه ای توانا ، دقیق ، خوش ریتم و پر انرژی است که حضورش در هر نمایش ، همواره دیدنی است.
دیگر بازیگران همگی در راستایِ هدفِ اجرایی و ریتمِ نمایش ، اجرای قابلِ قبولی داشتند .
خسته نباشید به گروهِ نمایشِ کالیگولا که اثری دیدنی را با هدایتِ سرکار خانم #رؤیا_اسدی و سرپرستی و آموزشِ جناب آقای شهرستانی بر صحنه اجرا کردند.
به واقع دیشب ، شبِ لذت بخشی برای من و نرگس موسی پور ( افکتورِ برجسته ی نمایش های رادیویی ) بود .
نمایشی دیدیم که ما را به یادِ نمایش های خوبِ سال های دور بُرد .
امیدوارم به زودی باز هم شاهدِ اثری در خور و نقشی در شأن و تواناییِ بالای میکاییل شهرستانیِ عزیز باشیم ؛
که تئاترِ حرفه ای با حضورِ ایشان به خود می بالد .
در پایان ،
همانندِ دیالوگِ آخِرِ کالیگولا که می گوید : " من ، کالیگولا ، هنوز زنده ام " ،
میکاییل شهرستانیِ عزیز هم هنوز زنده است ، و درخشان بر صحنه نور می افشانَد .
پس ، نامت همواره بلند باد هنرپیشه ی خوبِ نقشِ اول .


*سه شنبه و چهارشنبه دو اجرای پایانیِ این نمایش را از دست ندهید .
تماشاخانه ی ایرانشهر
تالار استاد سمندریان
ساعت ۲۱

شهریار حمزیان
سوم مهرماه ۱۴۰۳