ارزش دیدن داشت، با متنی که لحظه به لحظه چالشی‌تر میشد. اما صدابرداری نامفهومی داشت یا سالن‌های سینمامون انقدر آغشته به چیپس و پفک شده که ظریف ترین دیالوگها هم حتی شنیده نمیشه‌.
دلم میخواد یه سرب داغ بریزم تو حلق کسی که با نایلون تنقلات صدادار وارد سالن سینما میشه.
نقطه قوت بازی تنها غزالی و خلیق و خدایاری بودند.