به عنوان مخاطبی که سه بار کار را دیدم و هر بار بیشتر از بار قبل نکته‌ای یافته‌ام پیشنهاد مسکنم کار را دوباره ببینید.
داستایوفسکی اول گوشواره است بعد صاحبش - حتما باید داستان های فرعی را شنید
به خصوص در این روایت.
منظور از ایراد در صدا را متوجه نشدم.تجربه شنیدن صدای اقای ابر روی صحنه استثنایی‌است
و
گوی
که به نظرم یک نقطه است برای یک پایان درخشان.

مقصودم از ایراد صدای بازیگر، حجم صدای آقای ابر بود که خیلی وقت ها سخت به گوش تماشاچی ها می رسید به خصوص وقتی که پشت به ما اجرا می کرد.
در خصوص نمایش نامه هم نظرم این است که حتی اگر بپذیریم این کار برداشتی از داستان داستایوفسکی بود، نیازی به آن همه داستان فرعی نداشت و اتفاقا می شد آن قدر روی فشار عرفی (حرف مردم) مانور داد که کم کم بار روانی ناشی از بدگویی مردم بر دوش شوهر با پیش برد این هسته مرکزی زیاد می شد که تماشاچی وارد فاز سمپات با نظر شوهر می شد . مرد داستان مدام مونولوگ هایی با این مضمون را می گوید که ما داشتیم زندگیم مون رو می کردیم و اونا داشتن به ما نگاه می کردن و پشت سر ما حرف می زدن. جایی باید این ورود شک و تبدیلش به خشم و بعد جنون را گام به گام نشان می داد. یا اصلا چرا راجع به زندگی رویایی یا زندگی که دوست داشت تا با نازنین بسازد و بهش نرسید داستان گویی نمی کند؟ در حالی که این ها هسته مرکزی داستان هستند .