بعد از دو هفته از بار اولی که این نمایش رو دیدم باز بلیط گرفتم که این بار با دوستی بیام و مجدد ببینم. وقتی اومدم کامنت های جدید رو بخونم که ببینم چیزی تغییر کرده یا نه، متوجه شدم انگار در عرض یک هفته فضای اینجا کاملا عوض (و برعکس) شده و امتیاز نمایش هم پایین اومده. بیشترین نارضایتی ها متوجه زمان و کش اومدن نمایش هست (در همین صفحه زمان نمایش دو ساعت اعلام شده). و البته مشکلات سالن ها و پارکینگ مجموعه لبخند که بحثش جداست.
با حفظ احترام به افرادی که طولانی بودن نمایش آزارشون داده، من جزو افرادی هستم که آهستگی و مکث در تماشا و فهم یک موضوع بسیار برام لذتبخشه و موضوع این نمایش (تغییر/انطباق/استحاله/تبدیل شدن به غیر خود و تبعاتش) هم برای من شخصا نه تکراری بود و نه سطحی؛ ریتم نمایش اتفاقا برای من نه کندتر و نه تندتر از اون چیزی بود که باید باشه. خاطرم هست یکی از نقاط قوت نمایش شکوفه های گیلاس هم برای من مکث و تاریکی و سکوت و آهستگی بود. و باز خاطرم هست که عده ای در همون نمایش هم در دور دوم اجرا در تئاتر شهر، در دقایق آهستگی و مکث و سکوت، سالن رو ترک می کردن (حتی با سر و صدای کفش پاشنه بلند!). نمی تونم این کلیشه تکراری رو نگم که انگار این روح روزگار ماست که دوپامین امان ما رو بریده و وقتی سرعت چیزی از ذهن ما کندتره قرارمون بیقرار میشه و صد البته که من هم تجربه اشو داشتم، اما نه مشخصا در مورد این نمایش.