بر فراز مهتاب و از بالای ستارگان .. چیزی , کسی مرا می خواند..
می آید با نگاهی سرد و جسمی رها..
گیسوان سیاهش بر ظلمت شب چیره شد و ابر ها را به دو پاره کرد.. نسیمی نوازشگر وزید .
دامنش غرق از پولک ستارگان و پیراهنش جاده ای بر خود داشت که گویی مسیر رستگاریست .. و من بی تاب ..
سوار بر ارابه ای با دو اسب که هر یک پا بر آسمان می کوبید و در باد می لغزید .
گیسوان دخترک در باد و نگاهش سرد . چند سال بیشتر با هم فاصله نداریم .
نا گاه به غرش رعدی اسبان سر از راه گرفتند و به سمت ماه تاختند .
دخترک لبانش لرزید و دنباله ی از اشک بر هوا ماند .
دخترک عاشق بود و اسب ها تقدیر.. من به تقدیر پاک باخته ام .
بی هیچ فریادی ..من خاطره ی ماه را از یاد برده ام .. هر بار که به آسمان خیره می شوم دیگر شب نیست . خورشید چشمانم را کور می کند .