براستی
چقدر در سخن گفتن محتاطیم؟ سنجیده عمل می کنیم؟ بیشتر ساخته ایم یا ویران؟
آرامش می دهیم یا دلی را هوایی و نا آرام؟ آیا سالی یکبار این سوال ها را از خودمان می پرسیم؟؟
شاید غبار غم هایی که بر رخ زندگیمان پاشیده شده عکس العمل رفتارهایمان بوده! شاید روزی از صداقتی سوء استفاده کرده ایم! شاید دلی شکسته ایم و ضربه ای زده ایم و به جای دوستی و دلجویی کینه به دل گرفته ایم و دیگری را مقصر.
بیاییم برای خوب نمایاندن خودمان دیگران را بد نکنیم.

از: خود

حسادت وسوسه ای دائمی ست، که
همیشه همراه من وُ توست. و گاهی آنقدر قدرتمند می شود
که چشمان انسان را کور می کند به مِهر و پاک ترین عشق ها را هم قربانی.
بهای شکست های خودمان را از دیگری نستانیم .


از: خود

می خوام از تو یه نقاشی بکشم

با قلم نقش دو چشمای پر از غصه وُ مهربونتو

پر ِشادی بکشم

می خوام از لب ِبوم ِنقاشی

بپرم توی حیاط خونتون

دزدکی بیام کنار پنجره

وقتی لبخند می زنی

یکی از غنچه های لبتو

با نگام بدزدمو

بکارم توی گلدون ... دیدن ادامه ›› ِبوم زندگیم

نمی خوام وقتی بهم نگاه کنی،

ببینم کسی بذر غصه رو

پاشیده توی چشات.

من فقط می خوام که گوشه ی لبات

ببینم غنچه ی پر نشاط شادی رو

وقتی هم می خندی از صدای تو

پر کنی عطر گل محمدی فضای قلبمو

من فقط می خوام تو رو همین طوری

ببینم هر وقت که یادت می کنم

زهره