دیروز به تماشاخانه سه نقطه رفتم و پاره خط را دیدم.
اولین چیزی که برایم اهمیت داشت سالن استاد رکن الدین خسروی بود و البته سالن انتظاری که برایش در نظر گرفته بودند.
فضا از همه جهت گرم و دلچسب بود ، بازی ها جذاب و طراحی نور ، دکوراسیون و باز هم دوباره سالن استاد خسروی برایم زیباتر می نموند.

پاره خط همانطور که دیگران گفتند یک نمایش عجیب و غریب بود که من معتقدم یک نوع هیجان نمایی انتزاعی و یک رئالیسم اجتماعی با پیرنگ ضعیف بود.

پاره خط برای من سراسر امپرسیونیسم ادبی بود که از کالبد دیالوگ ها و مونولوگ های تک تک شخصیت های داستان برایم به دست آمد.

به هر حال به آرش بدرطالعی ، نسرین ستوده ، طاها محمدی ، فربد فرهنگ و ایمان دبیری و همه دست اندر کاران این نمایش بابت همه لحظاتی که شادم کردند سپاسگذارم.