به سانِ سنگینیِ مرگ
زیر ِ آوار های ِ بم،
پُر شده خانه ام از تنهـــــــــــایی،
خانه گرم ِ و روشن بود روزی،
و پُر از صدای ِ محزون و دلنشین ِ شاملو،
همراه ِ خواب ِ شیرینِ عصر ِ روزهایِ زمستانی کنار ِ تو،
انگاری که تابستان بود.. ،
و گویی به دماوند تکیه زده بودم،
که هیچ سونامی تکانم نمی داد،
شب ِ پاییز شُد و پنجره ها باز،
بادی سردی وزید
و تمام ِ خانه سرد شُد..
خـــــــــــــانه ام سرد شُد
و سوز ِ زمستان بیـــــــــــــــــداد می کُند