پنج ساعت است نشسته ام اینجا،
و دارم به روزی که تورا دیدم فکر میکنم،
از آن روهای ِ معرکه ی سردِ پاییز بود،
و من شال ِ قهوه ای پوشیده بودم،
همرنگ ِ چشمانم . . .
حتی چهره پسرک ِگل فروشی که نرگس می فروخت هم یادم مانده،
حتی ِ ساعت ِ پنج و سی هفت دقیقه عصر را،
ولی تمام ِ معضل اینجاست که؛ به یاد نمی آورم
تو دقیقاٌ چه زمانــــی تمام ِ زندگی من شُدی . . !

آغوشت را باز کُن ،
و آنقدر گرم باش که گویی از سفر ِ ماه باز میگردم . .
فرض کن همه راه را در کهکشان معلق بوده ام،
و حالا جاذبه ای میخواهم که مرا به طرف ِ خودش بِکِشد،
دلم میخواهد در سرزمین ِ آغوشت،
عدد ِ جاذبه چیزی بیشتر از نه مایل به ده باشد ،
من زمینگیر بشوم ،
و زمین ِ من هم گلِ سرخ داشته باشد ،
البته من به کنج ِ لبهایت هم قناعت میکنم . .
حالا می توانی به پیشوازم بیایی
و من ،
همانجا کنار ِ پیچ ِ بازوانت فرود می آیم . .!

مثل ِ رد ِ دانه های ِسُرخ ِ انار
روی ِ برف ِ نو،
همه جـــــــا را پوشانده ،
و پرسه می زند این حوالی
مرگــــــــــــ بوی گسی دارد،
نه شبیه بوی ِ خوش ِ شالیزار،
نه به تندی یک استکان زنجبیل،
و رنگی دارد به زیبایی عاشقانه های ِ شب،
ترس هــــــم بیداد می کُند ،
قبل از رسیدنش ،
بی مقدمه سَر می کشم ،
مخلوط ِ پرتغالی پُر از گناهم را ،
یک ستاره کمتر،
به کـُجای ِ آســمان بر می خــــورد؟؟

آن لباس ِ لعنتی سربازیت،
همان که خیلی روی اطو کشیده بودنش حساس بودی،
همان کار را خراب کرد،
نمی دانم در آن شور آباد چه یادتان دادند،
که وقتــی برگشتی ،
نه خبری از گرمای آغوشت بود ،
نه بازی کردن با موهای کنار ِ پیشانیم،
به گُمانم کافور هایشان اصل ِ اصل بوده . . . !

تمامی روزهای ِ سرد،
در حجمی از سرداب ِ خاطرات،
هیچ می شوند،
چه فرقی می کند،
زمین گرد باشد یا بیضی مایل به گرد !
یا من اصلا عاشق چشمهای ِ تو باشم یا نه،
وقتی در کسری از زمان ،
در قرن ِ سرد ِ اتم ،
میشود همه چیز را نابود کرد،
نه،اصلا نیاز به این همه زحمت نیست،
دیری نمیگذرد بوی تعفن ِ خاطرات ِ مرده ،
همه ما ... دیدن ادامه ›› را خفه می کند..!
و تنها راه ِ نجات دفن ِ خاطرات است،
دُرُست مثل ِجسد ِ بی جانی ،
که روی زمین بماند متلاشی و متعفن می شود،
و در محدوده ای وسیع زندگی را هیچ می کنــــــــــد،
و بد نیست در تقویم،
سالروزی برای دفن ِ خاطرات بگذاریم،
و مانند زباله های شهری همه آن ها را سوزانیم،
و اگـــــر اندیشه ای برای دود های ِ حاصل از
سوختنشان بکنیم می شود زندگی کنیم. . .

احساس عشق همهء ما را دچار این توهم گمراه‌کننده می‌سازد که طرف خود را می‌شناسیم.

" جاودانگی __ میلان کوندرا"

]صدای در می آید،
می بینم کسی در می زدند،

ولـــــی خیلی وقت است از زمان گول خوردن ِ شنگول و منگول گذشته،
این در دیگر با حرفهــــــــــــآی قشنگ خام نمی شود تا باز شود..

همان سالها بود که گول ِ گرگ ِ قصه را خورد در باز کرد و خورده شُد!دریده شد!
هــــــــــی حرفهای نگفتنی،
بروید و گُم شوید ،

]درِ زبان ِ این دل قفل پولادین زده شده است!

به سانِ سنگینیِ مرگ
زیر ِ آوار های ِ بم،
پُر شده خانه ام از تنهـــــــــــایی،
خانه گرم ِ و روشن بود روزی،
و پُر از صدای ِ محزون و دلنشین ِ شاملو،
همراه ِ خواب ِ شیرینِ عصر ِ روزهایِ زمستانی کنار ِ تو،
انگاری که تابستان بود.. ،
و گویی به دماوند تکیه زده بودم،
که هیچ سونامی تکانم نمی داد،
شب ِ پاییز شُد و پنجره ها باز،
بادی سردی وزید
و تمام ِ خانه سرد شُد..
خـــــــــــــانه ام سرد شُد
و سوز ِ زمستان بیـــــــــــــــــداد می کُند

دو ، رِ ، می ..
نمی رسم به فا، به سُل ،
نمی رسم به تو ،
نمی شود دمی نفس رَود پِی خودش،
در انتهای هر کلید ِ سُل ،
نشسته چشمهای پُر شرارِ تو،
و من چَنگ میزنم ..چَنگ میزنم..چَنگ..