ایستادن در مرام این دنیا نیست. فرق نمی کند چرخ روزگار تو به راه افتاده باشد یا نه. جهان همچنان می رود. شاید برای همین است که می گویند بی وفاست. روزگار می گذرد در همه لحظه های کوتاهی که تو می خندی و در تک تک دقایق بلندی که بغض داری، حتی آن ساعت های کش داری که در گیر و داری که در کار و زندگی ات غرق شده ای و در تمام روزهای خنثی که احساس می کنی هیچ فرقی با گذشته نکردی و در آینده هم هیچ اتفاق عجیبی رخ نمی دهد ، جهان همچنان می رود. نه می توان باتری ساعت ها را بیرون آورد ، نه می شود ورق های تقویم را پاره کرد ، نه حتی یک جمعه را نگه داشت که تمام نشود. حالا که دنیا خودش هم نمی داند کجا می رود بیا تا ایستگاه به ایستگاه زندگی کنیم با فکر خدا و بی خیال مقصد...