امشب احساس آبی مرگ رو دیدم . . .

واقعا باور نمی کنم چه طور میشه چنین کاری رو دوست نداشت. این مدت کار های زیادی رو با موضوع اعدام، کسب رضایت، قتل ناخواسته و غیره دیدم (دهلیز، هیس، من مادر هستم و همین کار). در میان تمام این کار ها این تئاتر درخشان ترین پرداخت به این موضوع رو به نمایش گذاشت. یه تیم بازیگر جوان و در عین حال فوق العاده توانمند. حتی یه بازی متوسط هم دیده نشد چه برسه به بازی ضعیف. صحنه پردازی به خصوص در نمای آخر عالی بود. دو شب قبل از این بی بی بیدل رو دیدم و در حیرت بودم که اون استفاده از پروژکتور چه معنایی در کار داشت. این جا تک تک تصاویر پخش شده به دلم نشست و فراموش کردم که برای دیدن تئاتر اومدم نه کلیپ! استفاده از کلیپ اگه به جا باشه می تونه نتیجه ی فوق العاده به همراه داشته باشه. حتی اگه کلیپ پسر خاله رو ببینی. متاسفانه اونقدر بر جنبه ی اجتماعی کار در تبلیغات تاکید کردن که کسی متوجه جنبه ی هنری کار نیست. نحوه ی روایت ها، به خصوص جایی که دخترک مدام در سوتش می دمه اما بازیگر روایت رو قطع نمی کنه، کسانی که چارپایه ی خودشون رو می سازند، شکل روایت تاثیر گذار و (مجدد تاکید می کنم) بازی درخشان تک تک عوامل یه شب فراموش نشدنی رو برای من ساخت. دست آخر به قول یکی از دوستان متاسفم که با صندلی های خالی و حتی ردیف های خالی در این کار روبرو شدیم. همیشه وقت برای دیدن ستاره ها روی صحنه ی تئاتر هست ولی این بازیگران رو شاید در هیچ نمایش دیگه ای نبینید. اگه کار رو ندیدید حتما سری به سنگلج بزنید باور کنید ندیدنش براتون حسرت خواهد شد.

راستی! بازیگر نقش بیات به لحاظ میمیک چهره خیلی شبیه حامد بهداد بود. یه لحظه فکر کردم حامد بهداد داره بازی می کنه ولی نحوه ی بازی رو که دیدم متوجه شدم بهداد اونقدر توانمند نیست که از پس همچین بازی زیبایی بر بیاد! :)