همین روزها، در یک گوشه دیگری از دنیا که برادوی می نامندش، "در انتظار گودو" دیگری دارد اجرا می شود که انقدرها سرش دعوا نیست. یک عدد ایان مک کلن تویش بازی می کند و یک دانه پاتریک استوارت. این را ببینید گمانم بد نیست:
http://www.youtube.com/watch?v=MUXtzkLTABI
http://www.4shared.com/video/zoWlVmFjba/A_first_look_at_WAITING_FOR_GO.html?
شما را نمی دانم ولی من که با همین یک دقیقه عاشق این "گوگو" و
... دیدن ادامه ››
"دی دی" شدم.
این یکی هم یک گفتگو با این دو بازیگر است و کارگردان نمایش (شان ماتیاس). عجیب دیدن دارد. حالا اگر هم فرصت یا حوصله نکردید همه اش را از سر تا ته ببینید دست کم دقیقه 14:38 تا 17:11 را از دست ندهید. جایی که سوزان هاسکینز از امید و خوشبینی در "در انتظار گودو" میپرسد. جواب هایشان دیدنی (خواندنی؟شنیدنی؟) است.
http://www.youtube.com/watch?v=-5t4C7p3dqg
http://www.4shared.com/video/t3BGbt0Tba/Theater_Talk_No_Mans_Land__Wai.html?
اینهم یک ترجمه دست و پا شکسته و علیل و مریض از یکی ازین پاسخ ها، برای آنهایی که نمی بینند.
«توی زندگی اغلب افراد گاهی رسوندن روزی به روز دیگه، یا گذران یه بعداز ظهر، یا یه ساعت، یا حتی یه دقیقه یه چالش مهیبه. همه ما گاهی چنین حسی رو تجربه کردیم. چیزی که من در خصوص این نمایش درک کردم اینه که در آخر نمایش این آدمها همچنان دارن ادامه میدن. درسته، درباره خودکشی دو بار در طول نمایش حرف به میون میاد، ولی در نهایت این اتفاق هیچوقت نمی افته و اونا همچنان ادامه میدن. و این اشتیاق برای بقا، برای زنده موندن و ادامه دادن، با قدرت هر چه تمام تر در این نمایش جاریه.»
به زبان الکن من اما اعتنا نکنید که شنیدن همین عبارات از زبان پاتریک استوارت، وقتی که با تمام بدن، با همه وجودش از Urge to Hold on، از امید به بقا حرف می زند، چیز دیگری است. بعدش هم البته پاسخ یان مک کلن است که آن هم فراوان شنیدن دارد.