بدون هیچ تعریف اضافه ای،برای من "جادویی" بود.
شاید اینکه یک قدم بیشتر با صحنه فاصله نداشتم و ردیف اول بودم هم بی تاثیر نبود، اما همدلانه نگاه کردم و اشک ریختم. تا لحظه ی پایان فراموش کرده بودم که این فقــط یه نـمایشه... و مسلما" فقط یه نـمایش نـبود...