یادداشت آرش عباسی در روزنامه شرق به تاریخ چهارشنبه ۲۱ اسفند ۱۳۹۲


ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺍﺛﺮ "ﺭﻭﻣﺌﻮ ﮐﺎﺳﺘﻠﻠﻮﭼﯽ " ﺑﻪ ﻧﺎﻡ " ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ " ﻧﮑﺘﻪ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﺮﻣﻨﺸﺎﺉ ﯾﮏ ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ .
ﮐﺎﺳﺘﻠﻠﻮﭼﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻗﺒﻠﯽ ﺍﺵ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺣﺘﺎ
ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮐﻪ 12 ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺍﺟﺮﺍ ﻧﺒﻮﺩ . ﺍﻭ ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ
ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺳﻘﻒ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ... دیدن ادامه ›› ﯾﺎ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻭﯾﮋﻩ
ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻧﺶ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎﯼ
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ، ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﯽ
ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﺶ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ .
ﺑﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺟﺪﯾﺪ ﻭ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻥ ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ
ﺁﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺳﺮﺩ ﻣﯽ
ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ . ﺍﺯ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺻﺤﻨﻪ
ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻥ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﻋﻮﺽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﺗﻌﻮﯾﺾ
ﺍﯾﻦ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ
ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﯾﮏ ﮔﺮﻭﻩ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﭘﺸﺖ ﺳﺎﺯﻫﺎﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﻭ
ﻗﻮﻝ ﭘﯿﮑﺮﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﮔﻮﺵ ﺧﺮﺍﺷﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ
ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺻﻮﺗﯽ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﻧﺒﻮﺩ .ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺩﻗﯿﻘﻪ
ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻫﺎﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺗﻮﺟﻪ
ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺳﺮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﺸﺪﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ .
ﻓﻌﻠﻦ ﺧﺒﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺒﻮﺩ .
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺭﺩﯾﻒ ﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺍﺗﺎﻕ ﻭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﻋﺠﯿﺐ
ﺣﺘﺎ ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﻭﻧﻔﺮ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ .
ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻩ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ . ﻋﺪﻩ ﺍﯼ
ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﻭﺷﻮﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﮐﻞ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﯽ
ﺗﺤﺮﮎ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺳﻮ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺤﺮﮎ ﻭ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺑﻮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﺎﺳﺘﻠﻠﻮﭼﯽ ﺍﻻﻥ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺩﻭﺭﺑﯿﻨﯽ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺤﺮﮎ ﺑﯿﻦ
ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ . ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﺻﻠﯽ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ
ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺳﺖ . ﺻﺤﻨﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺪﻩ
ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ
ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺳﻦ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﯾﯽ ﺁﻥ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮔﻮﺷﺨﺮﺍﺵ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺘﻦ
ﺍﯾﻦ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺑﻮﺩ .
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺯﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﻤﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺟﯽ
ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ . ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺮﻭﺝ ﮐﺸﻒ
ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻌﺪﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻧﺪ . ﺩﺭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻤﯿﻦ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ
ﺧﯿﻞ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺳﺎﻟﻦ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻠﯿﻂ ﮔﯿﺮﺷﺎﻥ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﯼ ﺣﺪﻭﺩ
20 ﻧﻔﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﻗﺼﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ
ﺧﺮﻭﺝ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .
ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﻘﺪﻫﺎ ﻭ ﻧﻈﺮﻫﺎﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﯿﺲ ﺑﻮﮎ ﯾﺎ
ﺻﻔﺤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﺪ ﻭ ﻧﻈﺮﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﯿﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﻣﺜﻞ "ﺍﯾﻦ
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮﺩ " ﯾﺎ " ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ
ﮔﺬﺍﺷﺖ ". ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﺪ. ﺩﻭﻣﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ ﻋﻼﻗﻪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ
ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺍﻭﻟﯽ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺍﻧﺰﺍﺟﺎﺭ ﻭ ﺗﻨﻔﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ .
ﺗﻮﻫﯿﻦ ﯾﺎ ﻋﺪﻡ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ، ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﺩﺭ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﺦ ﻭ ﺑﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺍﯼ
ﺍﺳﺖ . ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺷﻌﻮﺭ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﮔﯿﺮ ﻭ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ
ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺻﻌﻨﺖ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﻪ . ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ
ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﯾﺎ ﮐﻤﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ.
ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﻉ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ
ﺑﺪﻫﺪ . ﺍﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ . ﺍﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﯾﮏ ﺑﺨﺶ ، ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ
ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺍﻭ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﺨﺶ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﻭ ﺗﻌﻘﻞ ﺍﻭ
ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﯾﺴﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ
ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺭﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻭ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺘﺮﺳﺪ ﯾﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺗﻮﻫﯿﻦ
ﯾﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭﺵ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻭ
ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺍﺳﺖ. ﻫﯿﭻ ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺵ ﻧﻘﺸﻪ ﺍﯼ ﮐﺸﯿﺪﻩ
ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺟﺮﺍ ﺳﻬﯿﻢ ﮐﻨﺪ . ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺁﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ
ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ
ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺒﯿﻨﺪ ، ﯾﮏ ﻫﻨﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ
ﻣﯿﺮﺍﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻫﺮ ﺍﺟﺮﺍﯾﺶ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﯾﺎ ﺑﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﯽ
ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﺟﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﯽ
ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺍﯼ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﯾﺎ ﻋﺪﻡ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ
ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺧﻼﻗﯿﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻭ ﻓﺪﺍﯼ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻭ ﺗﻤﺠﯿﺪﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺎﺭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ
ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﻭﺩ . ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﺸﻒ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ
ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎ، ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻼﻗﯿﺖ، ﺭﯾﺴﮏ ﮐﺮﺩﻥ . ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ
ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ . ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻒ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺩﺍﺷﺖ . ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﺗﺮﯾﻦ
ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﺎﻥ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﺸﺎﻥ
ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ : " ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮﺩ" . ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ
ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﯾﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﻌﺪﯼ ﺗﻼﺵ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ
ﺟﻤﻠﻪ ":ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ".
ﺷﺐ 9 ﻣﻪ 1921 ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ " ﺷﺶ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ" ﺩﺭ ﺭﻡ
ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﻓﺖ "ﻟﻮﺋﯿﺠﯽ ﭘﯿﺮﺍﻧﺪﻟﻠﻮ " ﯼ 54 ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻭ
ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺩﺭِ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﭘﯿﺪﺍ
ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺑﺖ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭﺷﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪ . ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺷﻮﺧﯽ
ﻧﺒﻮﺩ . ﺟﺎﻥ ﭘﯿﺮﺍﻧﺪﻟﻠﻮ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﺑﻮﺩ . ﻣﻨﺘﻘﺪﯾﻦ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﯾﻦ
ﻓﺠﺎﯾﻊ ﻫﻨﺮﯼ ﺑﺎ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﭼﻨﺪﯼ ﺑﻌﺪ ﺗﺌﺎﺗﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﻼﻥ ﺭﯾﺴﮏ ﮐﺮﺩ
ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﮐﺎﻣﻠﻦ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩ . ﻓﻘﻂ
ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺗﻘﺮﯾﺒﻦ ﻫﯿﭻ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ
" ﺷﺶ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ " ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ