ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ‏« ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‏»
ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻘﺘﺪﺭﺍﻧﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ
ﺑﺎﻧﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﺁﻧﻼﯾﻦ :
ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻗﻨﺪﻫﺎﺭﯼ - ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻗﺪﯾﻢ ﻟﯿﻠﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻋﺸﻘﯽ ﺧﺎﺹ ﻭ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺎﻥ ﺗﺪﺍﻋﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻧﻤﺎﯾﺶ
‏« ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‏» ﺍﻣﺎ، ﻧﻪ ﻟﯿﻠﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻣﻌﺸﻮﻕ؛ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﻪ ﺁﻥ
ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻫﺮﯾﮏ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻗﺘﻀﺎﯾﯽ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﯼ
ﺣﺴﺎﺏ ﮔﺮﯼ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﻔﺘﺎﺩ
ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ... دیدن ادامه ›› ﺷﺨﺼﯿﺖ
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﻬﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺁﺷﮑﺎﺭ ...
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﻟﯿﻠﯽ ﺳﻮﭘﺮﺍﺳﺘﺎﺭ
ﺳﯿﻨﻤﺎﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﻓﯿﻠﻤﻨﺎﻣﻪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻓﯿﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﻟﯿﻠﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﯽ
ﮐﻨﺪ . ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻟﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺁﺧﺮ
ﻓﯿﻠﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﯿﻞ ﻟﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭﻫﻢ ﺍﺳﻢ ﻓﯿﻠﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ،
ﺗﻘﺎﺿﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻘﺶ ﻣﺮﺩ ﺍﺻﻠﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﺪ؛ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ
ﺩﯾﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻄﺮﺡ ...
ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺮﺁﻏﺎﺯ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﻭﺭﭘﺬﯾﺮ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺍﺻﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ
ﺩﻫﺪ، ﻭﻟﯽ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻨﺪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ
ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ، ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﺎﺭﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ
ﻟﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ، ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺟﺪﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ
ﻭﺟﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﺸﯽ
ﺍﺯ ﻓﺮﯾﺐ ﮐﺎﺭﯼ ﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺍﻭﺳﺖ . ﺍﻭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﻗﻬﺮ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﻧﺞ
ﻣﯽ ﺑﺮﺩ، ﻋﺸﻖ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﯿﻠﯽ ﻓﺎﺵ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻀﻞ
ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﺍﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ .
ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺎ ﻟﯿﻠﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺩﺭﻻﺑﻪ ﻻﯼ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﻪ
ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻥ ﭘﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻥ
ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺩﯾﺎﻟﻮﮒ ﻣﺤﻮﺭﺑﻮﺩﻥ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻭﺟﻪ ﮐﻠﯿﺪﯼ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ؛
ﺩﯾﺎﻟﻮﮒ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻣﻞ، ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ، ﻭ ﭘﺮﺳﺶ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ
ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺩﺭﺩﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺷﺎﻥ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻗﻀﯿﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺩﺩﻝ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ
ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻮﻥ ﭘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻫﺮﯾﮏ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻫﻨﺮ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﯼ ﺍﺵ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﺵ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺮﺍﯼ
ﻟﯿﻠﯽ ﺩﺭﺩﺩﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ؛ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﻟﯿﻠﯽ ﻫﻢ
ﺑﺎﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮ
ﻗﺎﺑﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺘﻨﺎﻭﺏ ﺑﯿﻦ ﺩﻭ
ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ
ﺩﻫﺪ؛ ﺍﻣﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﯿﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻋﺎﺩﯼ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻭ
ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺷﺎﻥ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﯽ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺻﺮﻑ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﻧﺴﺒﺖ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ،
ﻣﺪﺍﻡ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺑﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ، ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻫﻢ، ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﻋﻠﺖ ﺗﺰﻟﺰﻝ ﺷﺤﺼﯿﺖ ﻭ ﺑﯽ ﻫﻮﯾﺘﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﯾﮏ ﻣﻘﺼﺮ ﻭ
ﻋﺎﻣﻞ ﺑﯿﺮﻭﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣﻮﺻﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺣﺪﻭﺩﯼ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﮕﯿﺮ ﺩﻭ
ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶ ‏« ﺳﺴﺴﻨﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‏» ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺷﺨﺼﯿﺖ، ﺩﺭ ﯾﮏ ﺻﺤﻨﻪ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺧﻠﻖ ﻣﯽ
ﺷﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺩﺭﺍﻣﺎﺗﯿﮏ ﻗﻮﯼ ﻭ ﻣﻨﺴﺠﻤﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ
ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺗﻌﺎﻣﻞ، ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻭ ﺗﻔﮑﺮ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﺴﯿﺮ ﭼﺎﻟﺶ ﺭﺍ
ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﮐﻨﺪ. ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻫﺎﯼ ﮔﻔﺘﺎﺭﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﻏﺮﯾﺐ ﻣﯿﺎﻥ ﻟﯿﻠﯽ ﻭ
ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﺎ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﺪ، ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﻨﺶ ﻓﻀﺎﯼ
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺟﺪﯼ ﻭ ﻣﻠﻤﻮﺱ
ﺑﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﺑﮑﺸﺪ . ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯ
ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺻﺮﻑ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﻣﻠﯿﺖ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯾﯽ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎ
ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻮﺩ . ﺩﺭﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻟﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮ- ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺯﻥ
ﺳﻮﭘﺮﺍﺳﺘﺎﺭ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ- ﻭ ﺩﺭﺩﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﺎﺩ- ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ
ﻣﺤﺮﻭﻣﯿﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺷﺪﻩ- ﺍﺯﺳﻮﯼ
ﺩﯾﮕﺮ، ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻗﺸﺮ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﺑﻪ
ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻘﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭﺟﺪﯼ ﺭﺍﺑﻄﻪ
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﭘﺮﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻌﺎﺻﺮ
ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﻣﺪﺭﻥ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺭﻧﺞ
ﻣﯽ ﺩﻫﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺛﺮﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ، ﺑﻪ ﺍﯾﻦ
ﻣﻌﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﮏ ﺑﻪ ﺗﮏ ﻣﻮﻟﻔﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﯼ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺩﻗﺖ
ﺳﺮﺟﺎﯼ ﺩﺭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺩﻝ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ
ﻧﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺳﺮﻧﺒﺮﻧﺪ . ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺍﺛﺮ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﺑﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺍﺛﺮﯼ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺍﺯ
ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺧﻠﻖ ﺷﺪﻩ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮ ﻭ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ، ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ
ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ . ﺁﺭﺵ ﻋﺒﺎﺳﯽ، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﻭ
ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ، ﺑﺎ ﺩﺭﮎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭ ﭼﺎﻟﺶ ﻫﺎﯼ ﻧﺴﻞ
ﻣﻌﺎﺻﺮ، ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﻣﻮﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ
ﺑﯿﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻭ ﺳﻮﺀ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎﯼ ﺗﻨﺶ ﺁﻣﯿﺰ ﺑﯿﻦ ﻟﯿﻠﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ
ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ، ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﺎﯾﺶ، ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﻤﺎﺱ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻟﯿﻠﯽ
ﻭ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽ ﻭ ﺍﺳﺘﯿﺼﺎﻝ ﻟﯿﻠﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ،
ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﻓﻀﺎ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ
ﺳﺮﻣﯿﺰ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭﯼ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺷﺎﻥ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ . ﺩﺭ
ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺎ ﺣﺲ ﺗﻌﻠﯿﻖ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ
ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺘﻌﺪﺩ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ ﺗﻌﻠﯿﻖ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .
ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻘﺶ ﻓﻌﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﻨﺪﯼ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﻨﺪ
ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪﯼ
ﺑﺮﺳﺪ؛ ﮔﻮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﻔﺘﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎ
ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛
ﺑﯽ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﺿﻊ

نمایش «نویسنده مرده است» تمدید شد

نمایش "نویسنده مرده است"‌نوشته و کار آرش عباسی که قرار بود در روز  سه شنبه 17 تیر ماه هفته جاری به اجرای خود پایان دهد، به دلیل درخواست و استقبال تماشاگران  تا جمعه 20 تیرماه در تالار شمس روی صحنه خواهد بود.

به گزارش روابط‌عمومی نمایش؛ اجرای نمایش " نویسنده مرده  است" که در روزهای پایانی هفته گذشته به علت تغییرات و جابه جایی در سایت پیش فروش با رکود فروش مواجه شد وبه دلیل درخواست و استقبال تماشاگران به اجرای خود تا پایان هفته جاری ادامه خواهد داد.  

در این نمایش لادن مستوفی و ایوب آقاخانی ایفای نقش می‌کنند و طراحی صحنه و لباس آن را لادن سیدکنعانی برعهده دارد.

نمایش "نویسنده ... دیدن ادامه ›› مرده است" همه روزه به جز شنبه‌ها ساعت 21 در تالار شمس موسسه فارسی زبانان به نشانی: خیابان موحد دانش (اقدسیه)، بعد از آجودانیه، کوچه نیلوفر، پلاک 3 به روی صحنه است.

علاقمندان برای خرید اینترنتی می‌توانند به سایت ایران کنسرت به نشانی www.iranconcert.com  مراجعه کنند و یا از طریق تلفن 09378989632 نسبت به هماهنگی اجرا و رزرو بلیط اقدام کنند.

گفت و گو از : استفانو دورانتی پوکتی



گفتگوی مجله corriere dello spettacolo ایتالیا با آرش عباسی

این گفتگو در سال ۲۰۱۲ انجام شده است

می توانی کمی از خودت و از زندگی ات برای من حرف بزنی؟ به من بگو که چگونه و کجا به عنوان نمایشنامه نویس آموزش دیده ای؟ چگونه به تئاتر ... دیدن ادامه ›› علاقه مند شدی؟ کجا اولین بار نمایش دیده ای؟

من متولد سال 1978 شهر ملایر هستم. آشنایی من با تئاتر به دوران مدرسه برمی گردد یعنی سال 1988-89 زمانی که برای اولین بار یک نمایش را روی صحنه دیدم. تا آن زمان فقط تئاتر های دانش آموزی دیده بودم و برایم هیچ وقت فرصت پیش نیامده بود بلیط بخرم و با تماشاگران تئاتر ببینم. آن نمایش طنز بود و بازیگری داشت به اسم "امین باراوند" که سخت مرا مجذوب خودش کرد . فکر می کردم این آدم خوشبخت ترین انسان روی زمین است چون هم بازیگر است و هم بازیگر خوبی است. سال ها بعد همین بازیگر در دوتا از نمایش هایم بازی کرد و من از این بابت خیلی خوشحال بودم اما متاسفانه از تئاتر دور شد ..... به هر حال آن سال ها به سرعت به تئاتر حرفه ای شهرم راه پیدا کردم و هر کجا نیاز به بازیگر کودک یا نوجوان بود به سراغم می آمدند. در آن فضای کوچک خیلی زود برای کارگردانی کردن وسوسه شدم. اما ای کاش این کار را نمی کردم. در سن 16 سالگی اولین نمایشم را در سالن مرکزی شهرم به مدت ده شب اجرا کردم و برای شرکت در جشنواره تئاتر استان ها که آن زمان یکی از معتبرترین جشنواره های ایران بود کارم پذیرفه شد. تئاتر را به همین شکل ادامه دادم . به سرعت تبدیل شدم به پای ثابت تمام نمایش هایی که اجرا می شد تا زمانی که بعد از دیپلم در دانشگاه قبول شدم و برای ادامه تحصیل در رشته بازیگری به پایتخت مهاجرت کردم. جایی که حرفه ای ترین شکل تئاتر ایران در آنجا اتفاق می افتاد و همچنان هم این روال ادامه دارد. خیلی زود از فضای تهران و دانشگاه سرخورده و منزوی شدم. من نوع دیگری از تئاتر را تجربه کرده بودم همان موقع بیش از 8 سال سابقه کار کردن داشتم و به خیال خودم باید در دانشگاه هم پرکار میشدم اما بنا به دلایلی نشد. اینها را گفتم چون برای اینکه بدانید چگونه نمایشنامه نویس شدم خیلی مهم است. در دانشگاه با هیچکس ارتباطی نداشتم یک پسر شهرستانی و ساکت ، گوشه ای از کلاس می نشستم و بعد می رفتم تا فردا که باز به دانشگاه بیایم. برای همین هیچکدام از همکلاسی هایم یادشان نمی آید که من با آنها در یک کلاس و سر یک میز نشسته ام. در چنین فضایی فکر کردم چگونه می توانم تئاتر کار کنم؟ چیزی به ذهنم رسید باید کاری می کردم که نیازی به کسی نداشته باشم. فکر کردم تنها راه این است که یک نمایش تک نفره را بازی و کارگردانی کنم اینطوری نیازی نیست با کسی همکاری کنم. آن زمان در یک خوابگاه دانشجویی در یک اتاق خیلی کوچک که کمی بزرگ تر از یک تخت یک نفره بود به تنهایی زندگی می کردم.دست آخر به این نتیجه رسیدم که خودم باید نمایشنامه ای بنویسم و بعد بازی و کارگردانی کنم.اما تجربه ای در نوشتن نداشتم از آن گذشته درباره چه چیزی باید می نوشتم؟آنهم یک نمایشنامه تک نفره که اصلن کار ساده ای نیست.آن روزها راهی را انتخاب کردم که تا همین امروز ادامه اش داده ام: نوشتن درباره چیزهایی که خودم با آنها درگیرم یا با شخصیت هایش در واقعیت آشنایی دارم. نوشتن درباره خودم و اطراف خودم. قبل از اینکه بتوانم با کمک دختر عمویم که آن زمان در دانشگاه دیگری مسوول خوابگاه ها بود و اسمش فرشته است و واقعن مثل یک فرشته مرا از دربه دری نجات داد و برایم خوابگاه گرفت ، مدت ها در خیابان های تهران به دنبال یافتن اتاقک کوچک و ارزانی بودم برای اجاره کردن. اما با پولی که من داشتم هیچ جایی را نمیشد پیدا کرد. روزهای وحشتناکی بود سیاه، تلخ و دردناک . بیشتر از آنچه بشود تصورش را کرد. این بهترین چیزی بود که می توانستم درباره اش بنویسم. از طرف دیگر خوابگاه من در طبقه هفتمم یک ساختمان بزرگ و قدیمی بود. دورتر از خوابگاه خانه بزرگی بود که پیرزنی تک و تنها در آن زندگی می کرد و من از پنجره اتاقم می توانستم آنجا را ببینم و مدام فکر کنم چرا این پیرزن در یک چنین خانه ای زندگی می کند و من برای یک اتاق کوچک باید چنین بدبختی هایی را تحمل کنم؟اینها دستمایه های اولیه من شد برای نوشتن نمایشنامه" یک سبد فحش برای شمسی خانم" . نمایشنامه ای درباره یک دانشجوی شهرستانی که به پایتخت می آید و بعد از کلی دربدری اتاق کوچکی در خانه پیرزنی به نام شمسی خانم پیدا می کند اما در نهایت کارش به جایی می رسد که پیرزن را می کشد.حالا فراری است و گذشته را مرور می کند. نیم نگاهی هم به رمان "جنایت و مکافات " داشتم. این اولین نمایشنامه جدی من بود که آن موقع در جشنواره های مختلف بارها و بارها اجرا شد و هنوز هم گاهی در بری از شهرهای ایران آن را اجرا می کنند. نوشتن این نمایشنامه مسیر زندگی ام را عوض کرد . اتفاق دوم خیلی جالب تر است. گرایش من در دانشگاه بازیگری بود ما بعد از دو سال که در دانشگاه درس می خواندیم باید تعیین گرایش می کردیم. از میان سه گرایش بازیگری، نمایشنامه نویسی و طراحی صحنه باید یکی را انتخاب می کردیم. برای من مشخص بود که باید بازیگری را انتخاب کنم اما به یک دلیل ساده مجبور به انتخاب گرایش نمایشنامه نویسی شدم. رشته بازیگری بیشتر واحدهایش عملی بود و برای واحد عملی باید پول بیشتری پرداخت می کردیم در عوض نمایشنامه نویسی بیشتر تئوری بود و پول کمتری نیاز داشت. من برای اینکه از پس هزینه های رشته بازیگری برنمی آمدم به اجبار دومی را انتخاب کردم. اما احساس می کردم تمام رویاهم نقش بر آب شده. بعد از آن همه بدبختی برای مبلغ ناچیزی مجبور بودم رشته ای را انتخاب کنم که دوستش نداشتم. من بازیگر بودم. لااقل در شهر خودم تا آن روز ده نمایش بازی کرده و جایزه گرفته بودم. به شوق بازیگری به تهران آمده بودم اما حالا از کلاس هایش محروم بودم به زودی دپرس شدم کارم به دکتر کشیده شد داروهای افسردگی مصرف می کردم. روزهایی میشد که بعد از کلاس مستقیم می رفتم ترمینال و با اتوبوس خودم را به شهرم و سالن تئاترش می رساندم. آنجا، آن سالن کوچک در خیابان 15 خرداد ملایر امن ترین جای دنیا بود برای من. من تمام رویاهایم را زیر آن سقف بافته بودم. تصمیم گرفتم دانشگاه را رها کنم و دوباره به شهر خودم برگردم اما در همین روزها بود که همان نمایشنامه "یک سبد فحش برای شمسی خانم "به دادم رسید. ناگهان برای چند جشنواره پذیرفته شد برایم جایزه نویسندگی آورد و مرا هر روز بیشتر برای نوشتن ترغیب کرد با شوفق بیشتری نوشتن را ادامه دادم نمایشنامه دومم را نوشتم و این یکی موفقیتش از قبلی بیشتر بود به طوری که بعد از گذراندن چند مرحله به جشنواره بین المللی تئاتر فجر که مهم ترین جشنواره تئاتری ایران است راه پیدا کردم با عنوان نویسنده ،کارگردان و بازیگر. راهم را پیدا کرده بودم تمرکز اصلی ام را بر روی نوشتن گذاشتم و تا امروزادامه داده ام اما رویای بازیگری همچنان با من است و آخرین نمایشنامه ام یعنی "نویسنده مرده است" درباره همین رویاست.

می توانی عنوان برخی از آثار خود را برشماری؟

متاسفانه در این سال ها زیاد نوشته ام. الان فکر می کنم کاش کمتر اما با دقت بیشتر می نوشتم از این به بعد تلاش می کنم خیلی کمتر از قبل بنویسم. اما تعدای از کارهایم اینها هستند: دومین نمایشنامه ام "کیلومتر 50" است و بعد" داستان عامه پسند"، "زیر زمین"، "ورود خانم ها ممنوع"، "لابی"، "پدرانه"، "ورود آقایان ممنوع"، "غریبه"، "خانم"، "آفتاب از میلان طلوع میکند"، "گذر از اتاق بسته"، "نقل سرخ"،"باد که می نویسد"، "پیچ تند"، "همه چیز درباره آقای ف" " اگر می توانی مرا بگیر" و..... تابحال برای نمایشنامه هایم حدود 30 جایزه گرفته ام که مهم ترین آنها جایزه منتقدین جهانی جشنواره بین المللی تئاتر فجر، دوبار جایزه جشن ادبیات نمایشی ایران، جایزه کتاب سال جنگ ،نشان عالی رادیوی ایران و....هستند. ده تا از نمایشنامه هایم در قالب 6 جلد کتاب چاپ شده

سبک نمایشنامه نویسی خود را چگونه می نامی؟

من از ابتدا به رئالیسم علاقه داشتم.داستان گویی را دوست دارم.وقتی به تئاتر می روم دلم می خواهد گوش هایم بیشتر بشنوند تا چشم هایم بیشتر ببینند. قصه گفتن و قصه شنیدن در ذات ما ایرانی ها وجود دارد. ما ادبیات داستانی غنی داشته و داریم. البته اگر بخواهم در ایتالیا کار کنم و دوام بیاورم حتمن باید عکس این عمل کنم.بیشتر به تصویر توجه داشته باشم و کمتر از دیالوگ استفاده کنم.

کدام نمایشنامه نویسان و یا نویسندگان تو را بیشتر تحت تاثیر قرار داده اند؟

از میان نمایشنامه نویسان غیر ایرانی آرتور میلر و از میان نمایشنامه نویسان ایرانی محمود استاد محمد.

کدام نمایش ایرانی است که بیشتر از سایرین در ذهن تو باقی مانده است؟

اگر بخواهم تنها یک نمایشنامه ایرانی را نام ببرم که تاثیر شگرفی بر من داشته باید بگویم نمایشنامه "ارثیه ایرانی" نوشته اکبر رادی اما کارهای دیگری هم بوده اند که از خواندن یا دیدن آنها بی نهایت لذت برده ام مثل "آخرین بازی" محمود استاد محمد، "زمستان 66" و "رقص کاغذ پارها" از محمد یعقوبی، "رضا موتوری" از محمد چرمشیر، "دریک خانواده ایرانی" از محسن یلفانی و.....

متاسفانه برای ما غربیها فرهنگ ایرانی خیلی شناخته شده نیست و به همین دلیل می توانی برای من کمی درباره تئاتر ایران حرف بزنی؟ایران از لحاظ تئاتری کشور غنی است؟امرار معاش کردن با تئاتر در ایران آسان تر است یا در ایتالیا؟

واقعیت این است که تئاتر امروز ایران یک تئاتر وارداتی است که سال ها پیش از غرب و با ترجمه نمایشنامه های مولیر و دیگران وارد ایران شد. اما ایران دارای گونه های نمایشی است که مختص خودش است. مثل "تعزیه" که مهم ترین گونه نمایش ایرانی به حساب می آید . یا "سیاه بازی" و "تخت حوضی" که شباهت های زیادی به کمدیا دل آرته ایتلیا دارد.اما این گونه های نمایشی امروزه کمتر روی صحنه تئاتر دیده می شنوند. اینها بیشتر در جشنواره ای که هر دو سال یکبار با چنین موضوعاتی برگزار می شود اجرا می شوند. بخش اعظمی از تئاتر ایران در اختیار تئاتر تجربی و آوانگارد است. پیکر تئاتر رئالیستی در ایران هر روز نحیف تر می شود. در بیشتر فستیوال های مهم تئاتری بخت و اقبال با کسانی بوده که به سمت آثار تجربی رفته اند و طبیعی است که در چنین فضایی هر روز از تئاتر رئالیستی دورتر شویم. اما درباره اینکه آیا در ایران می توان با تئاتر امرار معاش کرد یا نه؟ قاطعانه می گویم خیر. هیچکس در ایران تنها به صرف نمایشنامه نویس بودن یا کارگردان تئاتر بودن نمی تواند از پس نیازهای اولیه یک زندگی ساده برآید. شاید در تمام تئاتر ایران سه یا چهار بازیگر باشند که با تئاتر امرار معاش می کنند اما آنها هم مجبورند گاهی گریزی به تلویزیون یا سینما بزنند. دستمزد این دو با تئاتر بسیار متفاوت است. پس بی شک در ایتالیا بهتر می توان با تئاتر زندگی کرد چرا که من در اینجا آدم هایی را می شناسم که کارشان فقط نمایشنامه نویسی ، کارگردانی یا بازیگری تئاتر است و حقوق ثابت ماهیانه برای این کار دریافت می کنند بعید می دانم تا چندین سال دیگر در ایران چنین شرایطی برای تئاتری ها مهیا شود.

به نظر تو تفاوتهای بسیاری میان تئاتر غربی و تئاتر ایرانی وجود دارد؟ این تفاوتها کدام ها هستند؟

تئاتر ایران به شدت وابسته به دولت است. سالن های تئاتر متعلق به دولت هستند و دولت هزیینه های اجرای یک نمایش را می دهد. خصوصی ترین تئاترها هم باز وابسته به دولت هستند .حتا می توانم بگویم تئاتر خصوصی در ایران وجود ندارد. چون اگر شما حتا سالن تئاتر را داشته باشید، از بودجه دولتی هم استفاده نکنید باز مجوز اجرای نمایش شما را یک نهاد دولتی صادر می کند.در اینجا دولت از تئاتر حمایت می کند و مثلن به یک تئاتر در طول سال مبلغی را کمک می کند تا آن تئاتر بتواند چند برنامه را اجرا کند مثل نمایش، ورک شاپ، فستیوال و.... اما در ایران از نمایش حمایت می شود.برای هر نمایش به طور مجزا بودجه ای در نظر گرفته می شود.اما به نظر من مهم ترین تفاوت تئاتر ایران و غرب در این است که در ایران مرز بین تئاتر حرفه ای و آماتور مشخص نیست. در مهم ترین سالن تئاتر ایران ممکن است بزرگ ترین تئاتری این کشور با 50 سال سابقه، نمایشی را اجرا کند و ممکن است یک دانشجوی تئاتری هم به صرف شرکت در یک جشنواره معمولی نمایشش را بتواند همانجا اجرا کند. در تئاتر ایران هیچ چیز رویا نیست. تئاتر کار کردن خیلی دشوار است اما با کمی تاخیر و البته پافشاری می توان به همه چیزهایی که برای دیگران آرزو است دست یافت . کارگردانی که در سن 25-26 سالگی اجرا در همه تئاترهای مهم ایران را تجربه می کند بعید می دانم رویایی برایش باقی بماند که در 50 سالگی بخواهد به آن برسد. لااقل در ایران دیگر چیز هیجان انگیزی برایش وجود نخواهد داشت. یکی از بزرگ ترین و مجهز ترین تئاتر های ایران تالاری است به نام "تالار وحدت" با سبک معماری غربی که سال ها پیش برای اپرا ساخته شده اما حالا تئاتر در آن اجرا می شود. باسابقه ترین تئاتری های ایران با کارهای بسیار بزرگ شان در این تئاتر نمایش اجرا کرده اند اما در کمال ناباوری آدم هایی هم در این تالار اجرا کرده اند و بودجه های هنگفت دولتی را گرفته اند که یا هیچگاه کسی نامشان را نشنیده یا کار قابل بحثی نداشته اند اما به صرف اینکه کارشان سفارش شده یک نهاد یا ارگان خاص بوده امکان اجرا پیدا کرده اند. به همین دلیل قضاوت درباره تئاتر چنین کشوری بسیار سخت است. اما باید بگوئیم تئاتر ایران رو به پیشرفت است.هر سال آثار درخشانی در تئاتر ایران اجرا می شود. هر سال آثار ایرانی بسیاری در فستیوال های خارجی اجرا می شوند. البته من نمی دانم این همه جوان بودن تئاتر ایران خوب است یا بد ولی بخش اعظمی از نویسندگان و کارگردانان و حتا بازیگران تئاتر ایران جوان هستند. اما تئاتر ایران یک تفاوت عمده دیگر با تئاتر جهان دارد. در تئاتر ایران دو قشر بسیار قابل احترامند اول آنهایی که مرده اند و بعد انهایی که گوشه گیر شده و کار نمی کنند. کمبود فضا در تئاتر ایران باعث شده آنهایی که برای کار کردن و باقی ماندن در تئاتر تلاش می کنند آدم های منفوری باشند. در تئاتر ایران هیچکس از خودش نمی پرسد: "چرا من نمی توانم کار کنم؟" همه می پرسند: "چرا دیگری می تواند کار کند ؟ "این وحشتناک است. برایتان مثالی می زنم. در تئاتر ایران نویسنده و کارگردان ارزشمندی است به نام "محمد رحمانیان" . تا بحال همه کارهایش یکی از دیگری بهتره بوده و چیزی به تئاتر ایران اضافه کرده است. او در چند کار اخیرش به مشکل برخورد و هیچکدام اجرا نشدند. الان چند سالیست که از تئاتر دور مانده تا زمانی که مدام کار می کرد همواره از سوی عده ای متهم بود که در تمام دولت ها کار می کند و مگر بجز او نویسنده و کارگردان ایرانی دیگری وجود ندارد؟اما حالا که کار نمی کند مدام برایش یاداشت می نویسند که نبود تو چه ضربه ای به تئاتر ما زده و جایت خالی است و .... متاسفانه این خاصیت تئاتر ما است.قهرمان در تئاتر ما به دلیل عمل قهرمانانه اش نیست که قهرمان می شود بلکه به دلیل گوشه نشینی ، کار نکردن و نق زدن به این جایگاه می رسد. برای همین است که بزرگداشت ها در تئاتر تئاتر ایران معمولن برای ادمهایی گرفته می شوند که مرده اند در مراسم و جشن ها از گروه هایی تقدیر می شود که سال ها نخواسته یا نتوانسته کار کنند. البته من منکر سختی های تئاتر کار کردن در ایران نیستم.

نمایشنامه های تو بیشتر در ایران شناخته شده هستند یا در ایتالیا؟

وضعیت من در ایتالیا درست مثل 15 سال پیش است که از شهرم به تهران مهاجرت کردم.اینجا هم کسی مرا نمی شناسد و باید از صفر شروع کنم. با این تفاوت که آن زمان بارها و بارها زمین خوردم و دوباره بلند شدم و کار کردم اما الان در آستانه 35 سالگی بعید می دانم تحمل شکست را داشته باشم. روزهای سختی را در پیش خواهم داشت. یک نمایشنامه ترجمه شده به ایتالیایی و چند دوست تئاتری در جنوب ایتالیا تنها چیزهایی هستند که در حال حاضر دارم و ممکن است به دردم بخورند.



آرش تو کارگردان هم هستی، می توانی کمی در مورد کارهایی که به صحنه برده ای صحبت کنی؟

کارگردانی دغدغه اصلی ام نیست. اگر در کشورم نگاه حرفه ای به نمایشنامه نویسی وجود داشت هر گز به طرف کارگردانی نمی رفتم.حداقل از زمانی که نمایشنامه هایم توسط دیگران کار شد دیگر دلیلی برای کارگردانی کردنم وجود نداشت. برای این کار یک دلیل دارم: در کارگردانی به شدت به نمایشنامه هایم پایبندم چون در زمان نوشتم کارگردانی ذهنی می کنم برای همین در اجرا شاید نتوانم چیز زیادی به نمایشنامه اضافه کنم.لذت نوشتن زمانی چند برابر می شود که کارگردان زوایای تازه ای در نمایشنامه تو پیدا کند.به هر حال برخی از اجراهایم را خیلی دوست دارم و خوشحالم که خودم کارگردانی کردم مثل نمایش "همه چیز درباره آقای ف"



ایتالیا را برای حرفه نمایشنامه نویسی چگونه ارزیابی می کنی؟

نمی دانم. هنوز برای قضاوت سخت است. من اول باید بتوانم به ایتالیایی بنویسم و بعد کارهایم اجرا شوند تا بعد بتوانم درباره وضعیت نمایشنامه نویسی اینجا نظر بدهم.

آیا تئاتر ایتالیا در کشور تو مورد استقبال قرار می گیرد؟

به نظرم تئاتر هیچ کشور دیگری مثل ایتالیا در ایران شناخته شده نیست. در تمام جشنواره های بین المللی ایران همیشه دو و گاهی سه نمایش از ایتالیا حضور داشت است. تئاتر کروجا که در شهر لچه است آثار بسیاری را در ایران اجرا کرده. همین الان که ما گفت و گو می کنیم دو نمایش ایتالیایی در ایران در حال اجرا است.

کارهای آینده ای که می خواهی انجام دهی کدام ها هستند؟

مهم ترین کارم ادامه تحصیل است در حال حاضر دانشجوی کارشناسی ارشد رشته قواعد تئاتر زنده در دانشگاه بلونیا هستم. درس خواندن در قدیمی ترین دانشگاه اروپا و بهترین دانشگاه ایتالیا کار چندان ساده ای نیست ونیازمند این است که وقت زیادی را برایش صرف کنم. اما از نظر اجرای نمایش قطعی ترین برنامه ام اجرای نمایش" نویسنده مرده است"در ژانویه 2013 به مدت 30 شب در ایران است . برای این اجرا از دو سوپراستار سینما استفاده می کنم. ضمن اینکه همین حالا در تدارک شروع تمرین نمایش"حرکت خون در رگ های خشکیده" در ایتالیا و با بازیگران ایتالیایی هستم. یک نمایش ایرانی

یادداشت آرش عباسی در روزنامه شرق به تاریخ چهارشنبه ۲۱ اسفند ۱۳۹۲


ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺍﺛﺮ "ﺭﻭﻣﺌﻮ ﮐﺎﺳﺘﻠﻠﻮﭼﯽ " ﺑﻪ ﻧﺎﻡ " ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ " ﻧﮑﺘﻪ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﺮﻣﻨﺸﺎﺉ ﯾﮏ ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ .
ﮐﺎﺳﺘﻠﻠﻮﭼﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻗﺒﻠﯽ ﺍﺵ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺣﺘﺎ
ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮐﻪ 12 ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺍﺟﺮﺍ ﻧﺒﻮﺩ . ﺍﻭ ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ
ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺳﻘﻒ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ... دیدن ادامه ›› ﯾﺎ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻭﯾﮋﻩ
ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻧﺶ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎﯼ
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ، ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﯽ
ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﺶ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ .
ﺑﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺟﺪﯾﺪ ﻭ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻥ ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ
ﺁﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺳﺮﺩ ﻣﯽ
ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ . ﺍﺯ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺻﺤﻨﻪ
ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻥ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﻋﻮﺽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﺗﻌﻮﯾﺾ
ﺍﯾﻦ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ
ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﯾﮏ ﮔﺮﻭﻩ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﭘﺸﺖ ﺳﺎﺯﻫﺎﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﻭ
ﻗﻮﻝ ﭘﯿﮑﺮﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﮔﻮﺵ ﺧﺮﺍﺷﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ
ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺻﻮﺗﯽ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﻧﺒﻮﺩ .ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺩﻗﯿﻘﻪ
ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻫﺎﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺗﻮﺟﻪ
ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺳﺮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﺸﺪﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ .
ﻓﻌﻠﻦ ﺧﺒﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺒﻮﺩ .
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺭﺩﯾﻒ ﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺍﺗﺎﻕ ﻭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﻋﺠﯿﺐ
ﺣﺘﺎ ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﻭﻧﻔﺮ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ .
ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻩ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ . ﻋﺪﻩ ﺍﯼ
ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﻭﺷﻮﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﮐﻞ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﯽ
ﺗﺤﺮﮎ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺳﻮ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺤﺮﮎ ﻭ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺑﻮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﺎﺳﺘﻠﻠﻮﭼﯽ ﺍﻻﻥ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺩﻭﺭﺑﯿﻨﯽ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺤﺮﮎ ﺑﯿﻦ
ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ . ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﺻﻠﯽ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ
ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺳﺖ . ﺻﺤﻨﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺪﻩ
ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ
ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺳﻦ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﯾﯽ ﺁﻥ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮔﻮﺷﺨﺮﺍﺵ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺘﻦ
ﺍﯾﻦ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺑﻮﺩ .
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺯﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﻤﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺟﯽ
ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ . ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺮﻭﺝ ﮐﺸﻒ
ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻌﺪﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻧﺪ . ﺩﺭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻤﯿﻦ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ
ﺧﯿﻞ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺳﺎﻟﻦ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻠﯿﻂ ﮔﯿﺮﺷﺎﻥ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﯼ ﺣﺪﻭﺩ
20 ﻧﻔﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﻗﺼﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ
ﺧﺮﻭﺝ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .
ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﻘﺪﻫﺎ ﻭ ﻧﻈﺮﻫﺎﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﯿﺲ ﺑﻮﮎ ﯾﺎ
ﺻﻔﺤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﺪ ﻭ ﻧﻈﺮﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﯿﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﻣﺜﻞ "ﺍﯾﻦ
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮﺩ " ﯾﺎ " ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ
ﮔﺬﺍﺷﺖ ". ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﺪ. ﺩﻭﻣﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ ﻋﻼﻗﻪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ
ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺍﻭﻟﯽ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺍﻧﺰﺍﺟﺎﺭ ﻭ ﺗﻨﻔﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ .
ﺗﻮﻫﯿﻦ ﯾﺎ ﻋﺪﻡ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ، ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﺩﺭ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﺦ ﻭ ﺑﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺍﯼ
ﺍﺳﺖ . ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺷﻌﻮﺭ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﮔﯿﺮ ﻭ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ
ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺻﻌﻨﺖ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﻪ . ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ
ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﯾﺎ ﮐﻤﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ.
ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﻉ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ
ﺑﺪﻫﺪ . ﺍﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ . ﺍﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﯾﮏ ﺑﺨﺶ ، ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ
ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺍﻭ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﺨﺶ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﻭ ﺗﻌﻘﻞ ﺍﻭ
ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﯾﺴﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ
ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺭﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻭ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺘﺮﺳﺪ ﯾﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺗﻮﻫﯿﻦ
ﯾﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭﺵ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻭ
ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺍﺳﺖ. ﻫﯿﭻ ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺵ ﻧﻘﺸﻪ ﺍﯼ ﮐﺸﯿﺪﻩ
ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺟﺮﺍ ﺳﻬﯿﻢ ﮐﻨﺪ . ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺁﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ
ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ
ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺒﯿﻨﺪ ، ﯾﮏ ﻫﻨﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ
ﻣﯿﺮﺍﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻫﺮ ﺍﺟﺮﺍﯾﺶ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﯾﺎ ﺑﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﯽ
ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﺟﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﯽ
ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺍﯼ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﯾﺎ ﻋﺪﻡ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ
ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺧﻼﻗﯿﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻭ ﻓﺪﺍﯼ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻭ ﺗﻤﺠﯿﺪﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺎﺭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ
ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﻭﺩ . ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﺸﻒ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ
ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎ، ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻼﻗﯿﺖ، ﺭﯾﺴﮏ ﮐﺮﺩﻥ . ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ
ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ . ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻒ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺩﺍﺷﺖ . ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﺗﺮﯾﻦ
ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﺎﻥ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﺸﺎﻥ
ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ : " ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮﺩ" . ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ
ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﯾﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﻌﺪﯼ ﺗﻼﺵ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ
ﺟﻤﻠﻪ ":ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ".
ﺷﺐ 9 ﻣﻪ 1921 ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ " ﺷﺶ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ" ﺩﺭ ﺭﻡ
ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﻓﺖ "ﻟﻮﺋﯿﺠﯽ ﭘﯿﺮﺍﻧﺪﻟﻠﻮ " ﯼ 54 ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻭ
ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺩﺭِ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﭘﯿﺪﺍ
ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺑﺖ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭﺷﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪ . ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺷﻮﺧﯽ
ﻧﺒﻮﺩ . ﺟﺎﻥ ﭘﯿﺮﺍﻧﺪﻟﻠﻮ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﺑﻮﺩ . ﻣﻨﺘﻘﺪﯾﻦ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﯾﻦ
ﻓﺠﺎﯾﻊ ﻫﻨﺮﯼ ﺑﺎ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﭼﻨﺪﯼ ﺑﻌﺪ ﺗﺌﺎﺗﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﻼﻥ ﺭﯾﺴﮏ ﮐﺮﺩ
ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﮐﺎﻣﻠﻦ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩ . ﻓﻘﻂ
ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺗﻘﺮﯾﺒﻦ ﻫﯿﭻ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ
" ﺷﺶ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ " ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ

توضیحات کارگردان نمایش "نویسنده مرده است"درباره بازتولید و انتقاداتی که از اجرای دوباره این نمایش صورت گرفته است

http://theater.ir/fa/news.php?id=40404

بیش از هر چیز نویسنده زنده است
نگاهی به نمایش ”نویسنده مرده است” نوشته و کارگردانی ”آرش عباسی”

فروغ سجادی :

آرش عباسی، نخستین نمایشنامه نویس جوانی نیست که با وجود داشتن نگاه نو به مسائل روز جامعه اش، مدام بر شیوه نمایشنامه نویسی مبتنی برساختار درام کلاسیک رئالیستی، ... دیدن ادامه ›› تأکید دارد.

این سبک، که شاید پایه گذارش را بتوان در ایران اکبر رادی، نمایشنامه نویس مشهور، دانست، این روزها میان نویسندگان علاقه مند به رئالیست نویسی اجتماعی با تفاوت هایی رواج یافته است.
ویژگی ای که آثار آرش عباسی را در این ژانر متمایز می کند، شکل دیالوگ نویسی اوست که منجر به فضا سازی نو و خاصی در اجرای برخی آثارش، از جمله اثر اخیرش «نویسنده مرده است» شده و همین امر او را با دیگر نویسندگان این ژانر متفاوت می کند. شاید این نوشتار مبتنی بر دیالوگ محوری در نمایشنامه، توانسته برخی از آثار او و بیشتر همین اثر «نویسنده مرده است» را به فضای درام های اجتماعی نویسندگان شناخته شده ای چون یاسمینا رضا، که عموما فضاسازی آثارش مبتنی بر دیالوگ هایش است، نزدیک کند.
او با کاربرد درست گفت و گوهای بین شخصیت هایش در نمایش«نویسنده مرده است» موجب مؤثر واقع شدن داستان نمایش و جذب مخاطب، با ایجاد چالش های پی در پی میان این شخصیت ها شده، که این خود در ایجاد ریتم مناسب اجرا هم نقش تعیین کننده‌ای ایفا می کند.
رویدادهای نمایش، که همه برآمده از یک رویداد اصلی و درونمایه یکسانی اند، موقعیت های مختلف نمایشی را شکل می دهند و همه این ها در یک صحنه، در یک رویداد مکانی و زمانی (دو ساعت از شب در بالکن یک خانه) زیر نور تخت، بدون قطع نور، رخ می دهند و تنها عامل تغییر رویدادها و موقعیت ها، دیالوگ های میان دو بازیگر ایفا کننده دو نقش نمایش است. در واقع موقعیت های مختلف از طریق همین گفت و گو های کلامی است که به تماشاگر منتقل می شود و با توجه به اینکه گفت و گو بخشی از ساختار یک اجراست و از این نظر اهمیت دارد، استفاده درست و کاربردی آن زمانی مشخص می شود که در جهت هدف خاصی باشد و در این نمایشنامه به طوردقیق همه دیالوگ ها برای بیان هدفی مشخص (بیان موقعیت ها و رویدادها جهت درگیر کردن مخاطب با اثر) به کار رفته و می توان گفت این نمایش در سبک خود به خوبی از پس چنین انجام وظیفه ای برآمده است.
همچنین دیالوگ ها به نوعی تعیین کننده نوع بازی بازیگران و فضاسازی و طراحی کارگردانی هم شده اند و با تمام سادگی، پیچیدگی های منحصر به فردی دارند که با تأمل و تفکر در آن ها می توان به ماهیت مفهومی شان پی برد و ساختار آن ها را تعیین کرد.
با تعریفی از لئونارد تورنی به تثبیت نظریه های ارائه شده درباره نمایش «نویسنده مرده است» می رویم. او معتقد است: گفت و گوهای واقع نما (رئالیستی) مکالمه واقعی نیستند، بلکه یک قطعه هنری و مصنوع هستند.
گفت و گو باید توصیف کند و بسیار فشرده باشد. گفت و گوی درست در این نوع نمایش ها، در حالی که طعم واقعیت را منتقل می کند، دارای ایجاز و کوتاه است. درست مانند بازی تنیس و مثل یک قطعه موسیقی که ریتم و ضرب آهنگ دارد. در یک گفت و گوی خوب هیچ چیز به طور مستقیم گفته نمی شود و ما با طرز برخوردهای آدم ها به ماهیت رفتارشان پی می بریم و کشمکش ایجاد می شود. یک گفت و گوی خوب کشمکش، عواطف و طرز برخورد، زیر متن یا لایه دوم دارد، گفت و گوی بد خشک و تصنعی است و در دهان نمی چرخد (در یک گفت و گوی بد همه آدم ها مثل هم حرف می زنند) در یک گفت و گوی بد زیرمتن مستقیما بیان می شود و به جای اینکه شخصیت را افشا کند، هر فکر و احساسی را سرراست می گوید، به جای اینکه پیچیدگی های آدم ها را نشان دهد آن ها را ساده نشان می دهد.» وقتی این اثر دیالوگ محور آرش عباسی را با این تعاریف بررسی می کنیم، می بینیم دارای همه ویژگی های مطرح شده در این نظریه است.
در واقع فرهاد (شخصیت نویسنده نمایشنامه) در مواجهه دیالکتیک با لیلی (شخصیت کارگردان و سوپر استار سینما ) است که بروز پیدا می کند و لیلی نیز همین طور. شخصیت هایی که از درون دیالوگ های آنان با هم به مخاطب معرفی می شوند، جایگاه اجتماعی، فرهنگی و دیدگاه و عقایدشان به سادگی بیان می شود (شناخت شخصیت) و کشمکش و موقعیت نمایشی را با همین گفت و گوها می سازند، چارچوپ داستان را می گذارند و با وجود داشتن میزانسن های محدود و ثابت، ضرب آهنگ کلامی و متقابل آنان ریتم اجرا را تنظیم می کند (شناخت ساختار) و در برخورد با هم عواطف درونی خود را به طور غیرمستقیم و به اختصار به مخاطب بروز می دهند.
از سوی دیگر با توجه به ساختارمند بودن این نمایش و شکل ساختمانی نمایشنامه، که ارسطویی است، اثر از ساختمان طرحی جامع یک نمایشنامه با ساختار کلاسیک که آغاز، میانه و پایان دارد، برخوردار است. داشتن طرح کامل به نویسنده کمک کرده تا با وجود خلاقیت، در دیالوگ نویسی به وقایع و آدم های نمایشنامه اشراف کامل داشته باشد.
با این تفاوت که در این اثر برخلاف نمایشنامه های کلاسیک، شخصیت محوری وجود ندارد یا به تعبیری مانند درام های نورئالیستی، هر دو شخصیت نمایشنامه محوری و اصلی محسوب می شوند و در اینجاست که رویکرد نوین نمایشنامه نویس در خلق بروز می کند و نمایشنامه او را از ساختار کلاسیک دور و به سمت درام نو اجتماعی می برد.
شروع صحنه، با یک موقعیت ساده، بیشتر به معرفی شخصیت های نمایش بر سر میز شام شکل می گیرد، اما پس از چند دقیقه با یک دیالوگ این موقعیت ساده، به موقعیتی پیچیده و جذاب تر تبدیل می شود و وضعیت دراماتیک با به هم خوردن تعادل موجود ایجاد می شود. دوباره با دیالوگی دیگر موقعیت تغییر می کند، کشمش میان شخصیت ها آغاز می شود و نمایشنامه مخاطب را وارد مرحله تازه دیگر می کند و ستیز دراماتیک کاملا آگاهانه صورت می گیرد. این ستیز دراماتیک به ساختمان درام جهت می دهد و موجب پیچیدگی و در نهایت کنش اثر می شود و علت وجودی صحنه ها را در کل ساختار مشخص و مفهوم درام آشکار و علت وجودی و اهمیت لحظات را تعبیر می کند تا موقعیت بحرانی پشت سر آن ایجاد شود. در این نمایش، در نیمه اجرا، هنگامی که فرهاد در مورد اختلاف با همسرش به خاطر علاقه به لیلی سخن می گوید، بحران به وجود می آید و با ادامه بازی روانشناسانه این دو شخصیت، بحران گسترش می یابد و در کشمکش بیرونی به اوج خود می رسد.
تا این لحظه نیز نمایش در ساختار کاملا به اصول یک درام کلاسیک وفادار است، اما در اوج بحران، با کمال ناباوری می بینیم که ستیز بعدی شکل نمی گیرد و نمایش در صحنه آخر با تغییرجهت و ساده شدن برخورد شخصیت ها با هم و بازگشت به همان موقعیت عادی و ساده نمایشی در آغاز نمایش، به شکل تعمدی و کاملا آگاهانه بیانگر نگاه خلاق و ساختارشکنانه نویسنده اثر است. او با خلق یک فضای ساده و معمولی، درست مانند ابتدای اجرا، دو شخصیت را در یک موقعیت ساده (نشستن بر سر میز و ادامه شام وگپ معمولی و دوستانه) قرار می دهد و به سمت نقطه دید اصلی خود و انتقال بیان مفهومی خود به مخاطب می رود و نگاه متمایزش را در زمینه درام نویسی اجتماعی نشان می دهد. همین ساختارشکنی و بازگشت از اوج و فرودهای موقعیت های نمایشی به یک موقعیت ساده در پایان است که مخاطب را غافلگیر می کند و او را در تعلیقی خلاف انتظارش فرو می برد. درست مانند یک درام مدرن همه چیز در یک تعلیق می ماند و به عمد هیچ گره گشایی یا نتیجه گیری شکل نمی گیرد و مخاطب در درون خود به تأویل وکشف غیر آشکاری دست می یابد که کاتارسیسی لذت بخش است.
«نویسنده مرده است» هرچند نمایشنامه ای کاملا مبتنی بر دیالوگ است، اما فارغ از هر زیاده گویی موجز و مفید به سراغ موضوع اصلی خود، روابط حسابگرانه انسان ها در دنیای امروز می رود و بدون هیچ شعارپردازی رایج درآثار رئالیستی، اجتماعی، به بحران هویتی و شخصیتی طبقه خاصی از جامعه (سوپر استار سینما و نیمه روشنفکر جامعه) می پردازد و تنهایی و عقده های روانشناسانه این انسان ها را از لا به لای نقاب های ظاهری شخصیت بیرون می کشد و ضعف ها، تنهایی و تهی بودن درونی انسان امروز را با قرار دادن موقعیت هایی برآمده از دل دیالوگ ها نشان می دهد و بلاتکلیفی و ناپایداری روابط انسان جهان امروز را با بلاتکلیفی و نامعلومی پایانی نمایش به خوبی ادغام می کند.
اما آنچه به نظر می رسد در اجرای «نویسنده مرده است» نیمه کاره می ماند، شکل کارگردانی و طراحی اجرایی آن است. بیشتر میزانسن ها ثابت و به اقتضای کار ساکن اند و در ساده ترین شیوه اجرایی نمایش داده می شوند؛ در حالی که کارگردان می توانست از فضا و امکانی که طراحی صحنه به او می دهد، برای طراحی میرانسن بازیگران بهتر و بیشتر استفاده کند، اما به دلیل فضاسازی های کامل دیالوگ های نمایشنامه و طراحی صحنه کاملا کاربردی و مناسب یک اجرای رئالیستی، این کاستی در چشم مخاطب نمی گنجد و موجب افت ریتم و خستگی تماشاگر نمی شود.
در پایان باید گفت، در این نمایش برخلاف نامش بیش از هر چیز نویسنده و قدرت نویسندگی اوست که زنده است و عیان بر صحنه اجرا دیده می شود.

یادداشت آرش عباسی برای کاربران سایت تیوال


دوستان عزیز این نوشته برای شما و برای یک فضای دوستانه نوشته شده است. برای هیچ کارگردانی چیزی مهمتر از دیده شدن کارش نیست. صادقانه بگویم مشکل ما به هیچ وجه به نقدهای شما برنمی گردد. فقط کمی فرصت بدهید تا دلایل اصلی بازگو شود. من تا روز گذشته هر چه به نوشته های شما نگاه کردم چیزی ندیدم که نامش نقد منفی باشد اگر از دیروز تا الان هم چیزی نوشته شده باشد که من ندیده ام باز دلیل نمی شود بخاطر نقد شما از تیوال بخواهم حتی اسم نمایشم را هم از سایت بردارد.مشکل جای دیگری است که به زودی خواهم گفت. در تمام این سال ها معتقد بوده ام تعریف و تمجید دردی از من دوا نمی کند به عکس هرجا کارم را به نقد کشیده اند بیشتر تلاش کرده ام کمتر خسته شده ام و بیشتر انرژی برای کار کردن گرفته ام. میرهولد می گوید وقتی همه از کارت راضی ان شک نکن کار خوبی انجام نداده ای. الان حضور ذهن ندارم اما مطمئنم چندین بار نوشته های دوستانی چون خانم ثانی، خانم نجاتی، آقای نصیری،خانم نیلوفر و ... را به دقت خوانده ام و از همه مهمتر تذکر دوستی که نامش در خاطرم نیست و درباره ابهام در پایان نمایش حرف زده بودند را همان روز اعمال کردم و به گروه هم گفتم این تغییر مدیون نظر تماشاگران است. اما نه درباره کار خودم و نه درباره کار دیگران با توصیه کردن به ندیدن تئاتر مخالفم، با منت گذاشتن بر سر یک گروه بخاطر خرید بلیط مخالفم، با استفاده از واژه "مزخرف" برای توصیف یک تئاتر مخالفم، با گفتن "وقت و پول تان را هدر ندهید" مخالفم. چون معتقدم کاری که من از آن متنفرم ممکن ... دیدن ادامه ›› از به یادماندنی ترین کار زندگی تماشاگر بغل دستی ام باشد. ماهیت تئاتر همین است. هیچ چیز قطعی نیست.با این حال اگر از همین حالا هم درباره نمایش ما از این واژه ها استفاده کنید ناراحت نمی شوم. من راه طولانی را برای این اجرا آمده ام همین فردا هم اگر کار تعطیل شود به جایی که بوده ام برمی گردم و دوباره تلاش می کنم تا کار بهتری خلق کنم. اما آمدنم تنها و تنها برای زنده کردن خاطره شور و هیجان مخاطبانی که دو سال پیش همین نمایش را دیده بودند. اگر به هر دلیل نتوانستم آن شور و هیجان را در مخاطبان جدید به وجود بیاورم متاسفم و شرمند. این حرف من بود با شما. حرف های من و سایت تیوال می ماند برای جایی که قانون قضاوت کند و بی ترید شما هم در جریان اش قرار خواهید گرفت. پاینده باشید.ارادتمند.آرش عباسی.

چرا نویسنده مرده است دیشب به صحنه نرفت؟

بدون تهویه نفس کشیدن هم در سالن غیرممکن است

به دلال های فروش بلیط باج نمی دهم.



نمایش «نویسنده مرده است» نوشته و کار آرش عباسی که در تالار «شمس» روی صحنه است، شامگاه 9 تیر ماه به صحنه نرفت.

آرش عباسی درباره دلیل ... دیدن ادامه ›› لغو اجرای شب گذشته‌اش به خبرنگار بخش تئاتر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گفت: شب گذشته 9 تیرماه اجرا نرفتیم زیرا تهویه سالن مشکل پیدا کرده و از کار افتاده بود.

او اضافه کرد: در اولین شب اجرا، به خاطر تمرکز بازیگران و تماشاگران از تهویه سالن استفاده نکردیم اما تجربه بسیار تلخی شد چون هوای سالن بسیار گرم شد و حتی نفس کشیدن را دشوار می‌کرد. به همین دلیل با حجم عظیمی از انتقادات روبرو شدیم و از اجرای دوم تهویه را راه انداختیم.

عباسی ادامه داد: عصر دیروز از طرف سالن گفتند تهویه مشکل دارد و به همین دلیل اجرا را لغو کردم. چون نمی‌خواستم تماشاگران و بازیگرانم دچار عذاب بشوند.

این کارگردان تئاتر با انتقاد از سایتی که پیش فروش بلیت نمایش‌اش را انجام می دهد، افزود: روز گذشته ساعت چهار بعدازظهر به سایت اعلام کردم که اجرا تعطیل است، اما ظاهرا بسیاری از تماشاگران دیر این موضوع را فهمیدند و به سالن مراجعه کردند.

عباسی با تشریح دیگر مشکلاتی که این سایت برای نمایش «نویسنده مرده است» ایجاد کرده، اظهار تاسف کرد: این سایت با اطلاع‌رسانی غلط خود باعث شده است که تماشاگران ما دچار اشتباه شوند. از آنجا که نمایش ما در تالار شمس موسسه فارسی‌زبانان اجرا می‌شود، فقط پیش‌فروش اینترنتی داریم و هنوز به مرحله‌ای نرسیده‌ایم که فروش گیشه داشته باشیم زیرا این تالار تماشاگر گذری ندارد.

این هنرمند تئاتر تاکید کرد: از این سایت شکایت خواهم کرد زیرا باعث ایجاد نوعی مافیا در تئاتر شده است.

عباسی با اعلام اینکه نمایش «نویسنده مرده است» را اثری شکست‌خورده می‌داند، گفت: به دلال‌های فروش بلیت باج نمی‌دهم. متأسفانه از پیکره نحیف تئاتر که خود دچار هزار و یک مشکل است، سوءاستفاده می‌کنند و این موضوع شرم‌آور است که عده‌ای برای تئاتر کیسه بدوزند.

او افزود: با نگاهی کاسب‌کارانه باعث نوعی انحصارگرایی فروش بلیت در تئاتر شده‌اند که شکلی مافیایی دارد و برای تئاتر بسیار خطرناک است و در این میان هیچ‌کس هم اعتراضی نمی‌کند. به این ترتیب سیستمی مخوف شکل گرفته و متأسفانه هنرمندان هم به دلیل مشکلات مالی تئاتر سکوت کرده‌اند، زیرا وقتی تئاتر از طرف هیچ‌جا حمایت نمی‌شود، هنرمند فقط به فکر این است که خرج نمایش‌اش را تأمین کند و در این میان فقط دلال‌ها سود می‌برند.

او همچنین گفت: وقتی ماهیت این سایت برایم روشن شد، از آن‌ها خواستم همکاری را قطع کنیم و صفحه نمایشم را ببندم اما متأسفانه این صفحه هنوز فعال است.

عباسی در عین حال خاطر نشان کرد: برای یک کارگردان هیچ چیز بهتر از این نیست که در جریان نظرات تماشاگرانش قرار بگیرد و من به دنبال همین نقدهایی که در این سایت منتشر می‌شد، بعضی از بخش‌های نمایشم را اصلاح کردم. اما مسئله این است که عده‌ای با هویت جعلی توهین می‌کنند و حتی به تماشاگران توصیه می‌کنند بعضی از نمایش‌ها را نبینند، در حالی که هیچ جای دنیا تماشا نکردن یک نمایش توصیه نمی‌شود.

او ادامه داد: به هر حال یک نفر باید جلوی این رویه نادرست بایستد و من آماده قربانی شدن هستم و امیدوارم دیگر دوستان تئاتری هم به خودشان بیایند. به همین دلیل امروز به اداره کل هنرهای نمایشی به عنوان متولی تئاتر شکایت می‌کنم و انتظار دارم این موضوع پیگیری شود. هر چند معتقدم خود این اداره باید پیش از این وارد عمل می‌شد و بهتر بود گیشه تئاتر شهر پیش فروش اینترنتی بلیت همه تئاترها را انجام می‌داد.

کارگردان نمایش «نویسنده مرده است» در بخش دیگری از سخنانش گفت: از ابتدا مشکلات را می‌دانستم. مسائلی مانند دوری راه، ماه رمضان، بازی‌های جام‌جهانی، مسابقات والیبال و... مطرح بود اما این نمایش پیش از این در تئاتر شهر امتحانش را پس داده بود، همچنان که اولین هفته اجرای‌مان در تالار شمس نیز با استقبال چشمگیری روبرو شدیم اما از هفته دوم مشکلات ما آغاز شد.

عباسی در پاسخ به اینکه نمایشش امشب به صحنه خواهد رفت،گفت: امشب اجرا داریم چون سالن قول داده مشکل تهویه را حل کند.

به گزارش ایسنا، نمایش«نویسنده مرده است» نوشته و کار آرش عباسی با بازی لادن مستوفی و ایوب آقاخانی اجرا می‌شود.

این نمایش پیش از این در تئاتر شهر به صحنه رفت و با استقبال تماشاگران روبرو شد و چندی پیش هم در قالب یک تور چندین اجرا در شهرهای مختلف ایتالیا داشت.

انتهای پیام

دوستان عزیز برای تهیه بلیط" نویسنده مرده است" می توانید از طریق سایت ایران کنسرت و یا شماره تلفن 09378989632 اقدام فرمائید. با سپاس.

http://www.iranconcert.com/?concert=1604&t=%D8%AA%D8%A6%D8%A7%D8%AA%D8%B1%20%D9%86%D9%88%D9%8A%D8%B3%D9%86%D8%AF%D9%87%20%D9%85%D8%B1%D8%AF%D9%87%20%D8%A7%D8%B3%D8%AA%20(%20%20%D8%A2%D8%B1%D8%B4%20%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3%D9%8A%20%D8%8C%20%D9%84%D8%A7%D8%AF%D9%86%20%D9%85%D8%B3%D8%AA%D9%88%D9%81%D9%8A%D8%8C%20%D8%A7%D9%8A%D9%88%D8%A8%20%D8%A2%D9%82%D8%A7%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%8A%20%20)