ارزش زندگی انسان به عمق چراهایی است که دارد! هر شرایط!شخص و شی ای که چرا بیافریند و به انها عمق دهد ارزشمند است زیرا انسان را در مسیر فهمیدگی و تلاش برای دانستگی قرار می دهد.

تفکر انتقادی خوبه ولی اونچه که ما(جامعه ایرانی) بیشتر بهش نیاز داریم تفکر پرسش محوره! شیوه ای که بجای غرغرهایی که بعضی جاها خالی از استدلال میشه برامون چرا بیافرند! نه اینکه ما رو مثل دانای کل در جایگاه حکم صادر کردن قراربده! بقول سعدی بزرگ:
نگویند از سر بازیچه حرفی/ کزان پندی نگیرد صاحب هوش/ وگر صد باب حکمت پیش نادان/ بگویند آیدش بازیچه در گوش
.................
فرض: اگرعامل انگیزاننده رفتارهای انسان را قدرت در نظر بگیریم و اگر بپذیریم که انسانها بسته به نوع جنسیت و نگرش هایی که بر پایه تجربیات شخصی و منحصر به فرد خود دارند هر یک قدرت را در شی، شرایط و یا شخصی با نامهای گوناگون ... دیدن ادامه ›› می بینند:

1. فاوست به نهایت عجز و بی قدرتی در زندگی رسیده است! سگ بر او ادرار می کند! بوی گند می دهد و فقیر و هیچ است! و بی کار! و تنها می خواند و فکر میکند تا احساس قدرت کند! که نمی کند! و برای اینکه بگوید هنوز قدرت دارد و هنوز عصیان می کند پس هست! قصد خود کشی می کند! تا با عصیان در برابر قدرت بزرگی چون خداااااااا! احساس قدرت نماید! که نا گهاااااان شیطان از راه می رسد و فاوست که از خدا نا امید است خود را به او می فروشد!

2. انسانها از موضع ضعف خود ادراک می کنند! فاوست چون بی عمل است و در زنگی کوششی نمیکند می گوید در آغاز کلمه نبود! نیرو بود! عمل بود!می گوید مارگاریت از بی کاری مرد در حالی که خود ش از بیکاری بود که روحش را به شیطان فروخت!!!!! خدایی که به فرض قبول قدرتش همه را احاطه کرده! برایش تنها و تنها تسلیم شدن انسان و سپر انداختن در برابر او و اینکه انسان قدرتش را در اطاعت از او بیابد مهم است! در قرآن مثلث قدرت فرعون، قارون و بلعم هر سه در عذاب خدا به دلیل نافرمانی از او فرو می روند و خدا آنها را عبرت بندگان میکند و باز متذکر می شود که تنها او را عبادت کنند!
3. حرف زیاده! با تشکر از گروه تئاتر که صحنه های نمایشی خوبی رو پیش روی ما گذاشتند! من هم با نظر دوستان در خصوص شعاری و کسل کننده بودن بعضی قسمتها و حرکات اضافه موافقم! در حدی که داشت خوابم می برد بعضی جاها ولی در کل راضیم!

و در آغاز هیچ نبود.کلمه بود و آن کلمه خدا بود.

عظمت همواره در جستجوی چشمی است که او را ببیند و خوبی همواره در انتظار خردی است که او را بشناسد و زیبایی همواره تشنه دلی که به او عشق ورزد و جبروت نیازمند اراده ایی که در برابرشبه دلخواه رام گردد وغرور در آرزوی عصیان مغروری که بشکندش و سیرابش کند وخدا عظیم بود و خوب و زیبا و پر جبروت و مغرور اما کسی نداشت.خدا آفریدگار بود و چگونه می توانست نیافریند؟

وکلمه بی زبانی که بخواندش و بی اندیشه ایی که بداندش چگونه می تواند بود؟

وخدا یکی بود وجز خدا هیچ نبود
علی شریعتی