اتفاقا این گروه خیلی هم گمنام به حساب نمیان و همین برای من جالبه! خسرو شهراز رو تئاتری ها میشناسن. امیر کربلایی زاده و تینو صالحی و رامونا شاه هم همین طور. جواد مولانیا که حتی یه مدت کار اجرا و تصویر کرده و خیلی ها میشناسنش. نقد ها در مورد این کار هم اغلب مثبت بود. این که کار با تعداد تماشاچی کمی اجرا میره برای من خیلی عجیبه و باید دلیلش رو مورد بررسی قرار داد. این نمایش حتی در تخفیفان هم در حال تبلیغ و فروشه و اصلا نباید تعداد تماشاگرش کم باشه.

آقای نصیری تئاتری ها بله میشناسن. اما مخاطب عام نه زیاد. بحث سر توجه به چهره و نام هستش. خیلی ها فکر میکنن حضور یه بازیگر معروف سینما در یه نمایش معادل خوب بودنِ اون کاره ولی با حفظ احترام بعضی از بازیگرای سینما در تئاتر معمولی و یا حتی ضعیف هستن.

تاحدودی بامطلب شما موافقم ولی جز معدودی که صرفا تیاتر را یک تفنن محسوب میکنن(که البته نظرشان قابل احترام هست) احتمال اینکه یک تئاتر صرفا و صرفا به دلیل حضور یک ستاره! سینما پر بشه اگر محال نیست ولی زیاد هم نیست...این حرف منو از سر سرخوشی ندانید ولی نسل جوان دنیای هنر بسیار آگاه ،دقیق و سختگیر است... من تیاترالیورتویست را علی رغم میل اولیه ندیدم چون شنیده ها حاکی از این بود که محور تیاتر به نوعی طنز اجتماعی ای است که در نوع خود کلیشه شده...مخاطب امروز تیاتر خواستار دیدن نماشهایی بدیع است که به پرسشهایی اساسی و به بنیان ها می پردازد..آیا واقعا استقبال از نمایشی چون سقراط صرفا به دلیل حضور چند هنرمند نام آشنایش بود یا متاثر از نمایشنامه و محتوایش هم بود؟ هستند نمایشهایی که حتی با حضور به اصطلاح سوپراستارها جز کاری ضعیف ونه چندان پر مخاطب(شایدبه جز چند روز اول کار که هنوزنمایش لو نرفته است) حاصلی ندارند...

با شما موافقم به همین خاطر در نوشته خودم از قیدهای "بغضی" و "نه لزوما" استفاده کردم و چون نمیخواستم مشخصا نام ببرم خیلی کلی گفتم.
البته خلاقیت که منجر به بدیع بودن اثر میشه، زیاد در قید ژانر و موضوع نیست.
ضمنااینکه یه نمایش از نوع طنز اجتماعی باشه اصلا وزن مثبت یا منفی بهش نمیده. خلاقیت میتونه در نحوه اجرا،طراحی صحنه و خیلی چیزای دیکع خودشو نشون بده.

رضا شریفی عزیز عین همیشه زیبا و دقیق بیان میکند
تیوال یه تبلیغ عالی برای این دوستان هنرمند‌ انجام بده‌ تا سالن یک‌ احساس خوبی به بازیگرا بده وگرنه‌ خودم‌ دست بکار میشم‌ :)