من این نمایش و خیلی بیشتر از یه "دوست داشتم" خالی، دوست داشتم.

یه صحنه هایی بیشتر توی ذهنم موندگار شدن مثل اپیزود "بمانی" که مدام جلوی چشم ذهنم تکرار می شه یا اپیزود "باشو، غریبه ی کوچک" و همین طور "اتوبوس"

بیشتر از همه لذت بردم از شنیدن این همه صداهای قوی که به ترانه ها زندگی می بخشیدن...

خسته نباشید می گم به استاد رحمانیان، تمامی بازیگران، گروه موسیقی، خوانندگان و عوامل و دست اندرکاران گرانقدر

سبز باشید و پاینده...