نمایش›ص.عه

‎من باید بهت بشنوم تا تو ببینی حرفایی که میزنم و ....
‎آره ، پس بیا پشت آینه این اتاق و با من نگاه کن
‎میدونی ، من روی مرز سایه ها وایسادم و میخوام یه لیوان آب بخورم
‎بغلت میکنم ، تبخیر میشه اجسامِ معلق در فضا
‎جایی شاید بین همین آجر هایی که میشه از فاصله ای نزدیک تو رو دور ببینم و از من حرفایی میشنوی که هیچوقت میداند پشتِ آینه به گوش کسی زمزمه نکردم
‎من در من در من حرف میزنند و من میدانم اما که تنها من تو را حس میکنم که چون تو بوی من، و در من در من نه بوی تو که ما آغشته به دو شاید نبض در لغزشِ بخار دهانمان روی آینه ایم
‎با انگشتانم تصویر تو را میکشم روی ... دیدن ادامه ›› سطح جیوه ای
‎و حضورت که گرم در اتاق و تصویرت که ذوب میشویم
‎در اتاق را باز میکنی و من از پنجره تو را نگاه میکنم که به گل های حیاط آب میدهی
‎در اتاق را میبندی و من از پنجره کوچک بخار کرده حمام ، تنت را که میلغزد در سکوتِ حباب ها نگاه میکنیم
‎سرت را که روی شانه ام میچکد و من از ترسِ انعکاسِ توهم های قبل از طلوع تو را بیدار میکنم که هر روز بشنوی و با لبخندی عجیب مرا آرام کنی
‎و حتی مرا با خودت در غارم پنهان شویم که میدانیم ذهنِ آینه هرگز راست نمیگوید
‎و شاید ما دو قطره روی سطحِ بخار کرده شیشه ایم
‎که انگشتانِ ظریف مرگ نام ما را
‎نمیدانم ، شاید هم هرگز مرگ از این اتاق عبور نکند
‎و ما در خشکیدگی لب هایمان آینه را ترک برداریم
‎و تصویرمان را بار ها بار ها بارها
‎و سایه هامان که تصویرشان بار ها
‎در اتاق را میبندد
‎جیغ میزنیم و تو را در آغوش تخت بسته اند
‎من را بسته اند
‎قرص ها حل شده است
‎و هر صبح طلوعِ توهم های ته نشین شده در پشتِ پلک های ماست
‎من تنها میدانم حضور تو در اتاق با من بیمار است
‎با من میخندد و گریه میکند
‎ما حس میکنیم تنها چند لحظه قبل از طلوع
‎بین توهم های رسوب کرده و انعکاس روحمان در اتاق
‎درست ساعت ٥:٤٥ دقیقه..... شاید.....نمیدانم ......