نمایش›نمایشنامه‌خوانی یک دقیقه سکوت ...

دیالوگهای علی سرابی وقتی اومد رو به روی ما نشست و، گفت و گفت و گفت:

سهراب: هفته ی پیش دو نویسنده به قتل رسیدند هر دوشون جزو 134 نویسنده ای بودند که نامه ای برای آزادی بیان نوشتند. من هم یکی از امضاکننده های اون نامه ام و شاید یکی از این روزها من هم کشته بشم. دیگه نه می تونم بنویسم و نه می تونم بخونم. فقط می تونم حرف بزنم. جرات ندارم از خونه برم بیرون و اگه زنگ خونه به صدا دربیاد، نمی رم در رو باز کنم. همسر و بچه م رو فرستادم شهرستان، خونه ی پدر و مادرم. راستش می ترسیدم اگه همسر وبچه م این جا باشند، بلایی سرشون بیاد.

من الان در شرایطی زندگی م ی کنم که از یک ساعت دیگه ی خودم می ترسم. در زندگیم نه مرتکب قتل شده ام. نه مال کسی رو دزدید ه ام. نه سر کسی کلاه گذاشته ام و نه تقلبی کرده ام. من به خاطر نوشتن تهدید به قتل شده ام. مدام آدم های ناشناس به این جا تلفن می زنند و من رو به مرگ تهدید میکنند. با خودم فکر می کنم چرا جواب این تلفنهای تهدید رو با معذرت خواهی نمی دم یا چرا فرار نمیکنم؟ بدون شک علتش این نیست که از مرگ نمی ترسم. من هم آدمی هستم ... دیدن ادامه ›› مثل همه.

من هم آدمی هستم با تمام ترس ها و اضطراب ها و خجالت نمی کشم که بگم می ترسم. نمی خوام دروغ بگم.نمی خوام شعار بدهم. واقعیت اینئه که تحت هیچ عنوان دل م نمی خواد بمیرم.زندگی رو دوست دارم. همسرم وبچه م رو دوست دارم. من آروزهای زیادی دارم.
.
.
.
راستش من به آدم هایی که صد سال بعد به دنیا می آن حسودی میکنم. من مطمئنم صد سال بعد دیگه آدم ها وضع شون خوب ئه. دست کم وضع شون از ما بهتر ئه. من به گذشته فکر م یکنم و می بینم وضع ما از گذشته بهتر ئه، گرچه وضع مطلوبی نیست، اما از گذشته بهتر ئه. با خودم می گم حتما کسایی که صد سال بعد به دنیا می آن خیلی باید وضع خوبی داشته باشن.
.
.
.
من چشم انداز دردناک کشورم رو می بینم و نمی تونم خونسرد باشم: فقر، رشد وحشتناک جمعیت، از بین رفتن منابع ملی و از بین رفتن امکانات تولید داخلی، سیل مهاجرت جوان ها به خارج از کشور. من این ها رو می بینم و یه ملت خواب زده رو که مدام دارند بهش می گن اگه مشکلی وجود داره فقط در نتیجه ی توطئه ی کشورهای حسود خارجی ئه و همه دنیا دارند به ما غبطه می خورند و می خوان ما رو بچاپن و همه ی این کشورها هم این قدر غرق در فسادن که به زودی نابود م یشن و فقط ما می مونیم چون فقط ما خوبیم. من ایمان دارم که ما مایه شرم نسل های آینده مون هستیم
.
.
.
آرزو داشتم روزی رو ببینم که می شه راحت نوشت. می شه راحت حرف زد. دل م می خواست روزی رو
ببینم که هیچ کس به خاطر عقیده ش کشته نم یشه. من ایمان دارم روزی م یرسه که آدم ها از دیدن این فیلم که نویسند های می گه به خاطر نوشته هاش تهدید به مرگ شده تعجب می کنن. من ایمان دارم روزی می رسه که آدمها میتونن هر چی می خوان بنویسن و دست کم به خاطر نوشته هاشون تهدید به مرگ نمیشن.




"من ایمان دارم که ما مایه شرم نسل های آینده مون هستیم"

اینو که گفت ذیگه نفسهام بالا نمی یومد

داستان "خداحافظ تا نمی دانم چه وقت" آنجایی به اوج میرسد که شیوایی که از خوابهای طولانی اش رنج می برد و از ترس خواب طولانی،شب قبل از سفر نمیخواهد بخوابد ؛ در آخر آرزوی خوابی طولانی دارد...آنقدر طولانی تا همه چیز خوب شه...تا روزی که ارزش بیدار شدن داشته باشه...
که با قتل نویسنده این روز هیچ گاه تصویر نمی گردد!

کاش خوابمان روزی سر برسد تا مایه ی شرم نسل های آینده مان نباشیم!
:(