خانم ایزدی گرامی ....برای من هم جالب بود که آیا این شخصیت ها واقعی بودند و اساسا نسبتشون با جامعه ایرانی چه بود؟
چقدر متمدنانه به خواست هم احترام می گذاشتند و اون وسط مردی قداره کشی نمی کرد..

البته از حق نگذریم بیشتر بازی ها قوی بود ....اما متن که مثل سوپ اپراها بود بازی ها رو هم تحت شعاع قرار داده بود...فکر می کنم

من هم معتقدم واقعی بودن شخصیتها جز نکات مثبت کار بود. این نوع زندگیها ، واکنشها و رفتارها وجود دارند. فقط انطور که باید پرداخت نشده بود و کل کار می تونست خیلی بهتر باشه.

آقای ریاضی عزیز و خانم غفاری گرامی البته به نظرمن هم شخصیت ها ما به ازاهای واقعی داشتند.البته که در اجتماع کنونی شاهد انواع روابط مشابه و بسیار پیچیده تر بین آدم ها هستیم...اما فکر می کنم شخصیت پردازی یک نمایش جدای از بستر اجتماعی،فرهنگی، حتی سیاسی و...آن جامعه نیستند البته اگر آنها را واقعی تلقی کنیم... این نمایش در یک بستر ایزوله از عوامل اجتماعی،اقتصادی و ..صرفا متمرکزبر رابطه های بین چندتا آدم شکل گرفته... بدون اینکه مختصات شخصیتی هر کدام از کارکترها رو در مناسبات اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی بارز کند...مناسبانی که هر کدام در شرایط کنونی ایران می تونه یک نوع محدودیت برای هر آدمی تلقی بشه! مگر اینکه شخصیت ها در خلا زندگی کنند! .شاید نویسنده در نظر گرفتن خیلی از چیزها رو حشو و زایده دانسته و حذف کرده....اما ایا واقعا جامعه ای داریم که در آن زنان (همه زنان نمایش) بدون توجه به تمام محدودیت های قانونی و اجتماعی بتوانند خود تصمیم بگیرند؟ چند درصد از مردان حتی به اصطلاح روشنفکر ایرانی به چنین انتخابی در مورد همسر یا معشوق شان تن در می دهند؟ جامعه البته خشونت زده ما چقدر در این بستر خودشو نشون می ده؟. .. تمرکز روی روابط عاطفی اصلی ترین موضوعات سریال های پر مخاطب دنیا است و اصولا در جذب مخاطب جواب میده.. اما تاتر به دلیل ارزش فرهنگی اش مساله اش تعمیق مسایل و نشون دادن پیچیدگی و مسایل مختلف در روابط واقعی در یک بستر درسته....اینکه اسمها، آوا و لادن و هامان است و غذای پخته شده توسط دخترخاله قرمه سبزی هست ،نمایش واقعیت ایرانی پیدا نمی کنه!