یعنی یه سقوط به تمام معنی، هیچ بویی از محتوی نبرده بود. یه کار تماماً سفارشی و تبلیغاتی با بودجه ای حسابی و خوب امکانات بی حد و مرز. این نمایش به هیچ وجه در حد و اندازه ی اجرا در تالار وحدت نبود و نیست. وقتی یاد آثاری که تو این سالن دیدم می افتم و با این اثر مقایسه شون میکنم واقعاً خنده ای سرد روی لبام میشینه.
سالن پر بود از تأتر اولی ها (کسایی که برای اولین و احتمالاً آخرین بار اومدن برای دیدن تأتر، البته بعد از تجربه ی قهوه خانه ی زری خانوم)، گوشی ها روشن، صدای صحبت، هرج و مرج و....
البته همین که یه عده بهشون این فرصت داده شده بود که بیان و با مدیوم تئاتر و صحنه و اجرا هم آشنا بشن تنها نکته ی مثبت این رویداد بود.
دکور کار رو دوست داشتم (به برکت عدم محدودیت بودجه احتمالاً)، بقیه ی ماجرا چیزی برای عرضه نداشت.
برای من سوال بود که پرستار نمایش چرا با لحن زندانبانها با مریض صحبت میکرد و برای خوابوندنش از سرنگ تزریق به چهارپایان بزرگ جثه استفاده می‌کرد 😅😅😅
و کلام آخرم با جناب رحمتی دوست داشتنی خودم هست، آقا مجید گل، کریم شیره ای بی نظیر، نمیدونم که جوابت مثل جواب امین حیایی هست بعد از بازی در قلاده‌های طلا یا نه ولی خدایی آبرو و اعتبار سالها طول میکشه تا جمع بشه ولی در یک شب به باد میره. بذار تصویر ذهنمون همون استاد بی بدیل کریمولوژی باشه نه کسی دیگه.