نمایش ِ(( صد در صد)) به نویسندگی مارکس لوید، از مَتنِ خوب و جداً قابل اهمیتی برخوردار است .متنی که من را واردِ جهانی کرد که قبلا با خواندن متنِ اتاق ورونیکا اثر آیرا لِوین با آن مواجه شدم و قبل تر آن را در دنیای پینتر ،دیده بودم. اما در مورد طراحی ها، طراحیِ صحنه و ،طراحیِ لباس. به نظر بنده که بسیار از جهانِ متن دور بود. و در روندِ فُرم ِ متن کارش را انجام نمیداد، انتخابِ اشتباه ِ سالن هم بی تاثیر نبود.لحظه های متن در آمده بود که تمرین مداوم گروه را میرساند.و از ایده های کارگردانی چندانی هم برخوردار نبود. بنده با یک متن بسیار خوب طرف بودم که معمولی و در حد توان به اجرا در آمده بود .بازیِ ستاره پسیانی در نقشِ الیزابِت قابل قبول بود.اما با هوتنِ شکیبا در نقشِ مایکِل از لحاظ فیزیکِ بازیگریش در این کار ارتباط برقرار نمیکردم، اگرچه از عهده ی نقش برآمده بود.
.ایده ی رورانس هم ایده ی جذاب و البته گول زننده ای بود .که قطعا هوش کارگردان را میرساند و در روندِ اجرا بود.که لحظه های آخر ضربه ی گیج‌کننده ایست بر مخاطبی که میخواهد فکر کند.کار ریتم خوبی دارد. و درکُل تقریبا راضی کننده است.و در آخر نمیتوان از خلاقیت شِگَرف و آنچنانیِ گروهِ اجرایی حرفی زد.اما منظم وبه قول ِ معروف (شُسته رُفته) به اجرا در آمد. نباید از ترجمه ی خوبِ وحیدِ رهبانی نیز غافِل شُد.

چگونه میشود کلمه به حرکت در بیاید؟ و تو فکر کنی که واژه هایی که استفاده میکنی به معنای عینیت واژه در برابر تو بخندند ، گریه کنند. و صدای نفس هایشان را بشنوی . صدای نفس های فعل هایی که در طول شبانه روز صرف میشوند ،و کلمه ها با چشمهایی که پیدا میکنند به تو زل بزنند. کلمه هایی که به دلیل مستعمل شدن زیادشان در فضا زیر چشمهایشان گود افتاده. .
به نظر من با دیدن فعل این اتفاق می افتد....