این نظر و برداشت شخصیِ من ، ب نسبت تجربه زیستی ک داشتمه ، احتمال داره با نظر شما و دیدگاه نویسنده و کارگردان متفاوت باشه
.
دو سومه ابتدایی کار ، کاملا ب مخاطب نشون داد ک دنیا از دید یک بیمار (اعصاب روان ) ب چه صورت هست
قشنگ میبرتِت و میشونتِت توو ذهن بیمار
.
وقتی کامل مطمئن شد ک بیمار رو درک کردی
میرسه ب یک سوم پایانی (بجز پنج دقیقه آخر) منِ مخاطب میشم سوم شخص( ب زعم من ، خانواده بیمار ), ، بیمار رو توو صحنه نگه میداره ولی انرژی ... دیدن ادامه ›› و کشش کار رو میاره پایین خستت میکنه
ک ب زعم من حالا میخواد بشینی جای خانواده و اطرافیان بیمار ، کسایی ک از بیمار نگهداری میکنن
تا ببینه آیا میتونی تحمل کنی ؟؟؟؟
توو خستگی میتونی رفتاری انسانی از خودت نشون بدی ؟؟؟؟
یکی درک کرده و تونسته.. حالش خوبه و میگه کار خوبی بود.
یکی درک نمرده و نتونسته ،، میخواد فرار کنه و حس خوبی نداره ،، میگه کار بدی بود
.
و در نهایت چند دقیقه پایانی علتِ اصلی شروع بیماری و نحوه رهایی رو نشون میده.
.
.
بی شک کارِ بسیار شریفی بود
کاملا تونست هدفی ک داشت رو انتقال بده ب مخاطب
قرار نیست بعد از هر اجرایی با حال خوب و خندون بیایم بیرون
از طرفی بضاعت صحنه تئاتر همین قدره ، جلوه های ویژه وجود نداره ک‌ بخای این کار رو با فیلم ،، پدر ، با بازی هاپکینز ،مقایسه کنی
.
طراحی صحنه خوب
نور خوب
دوتا بازی بسیار درخشان
یک بازی بسیار بد
امیدوارم بعد از پایان اجرا سرنوشتِ بازیگران جوکر ، گریبان گیرِ ، نشان ، نشه