"دراماتورژی بی اثر ؟"

نمی دانم از ویژگی های ساختاری(!) سالن استاد انتظامی خانه هنرمندان است که اجرای برخی از نمایش ها در آن فارغ از خصوصیات سبکی ومحتوی فکری نمایشنامه نویسانشان، به شدت شبیه هم هستند، یا دلیل اصلی این تشابهات، ناشی از کمبود بودجه و امکانات اجرایی و مشکلات مشترکی است که برخی از طراحی ها و روحیات اجرایی رو به شدت یکسان می کنند؟!!
فرق چندانی نمی کند کاری از یونسکو باشد یا سایمون یا ...
***
"پابرهنه در پارک"، نمایش کمدی رمانتیکی از نیل سایمون است و هنگامی که 52سال پیش برای اولین بار در برادوی اجرا شد به مدت 4سال روی صحنه ماند و براساس اطلاعات دایره المعارفی 1530 اجرا را از سر گذراند و همچنان رکورد دار یکی از ده نمایش غیر موزیکال تاریخ برادوی است که مدت بسیار زیادی روی صحنه بوده است. مدت زمان اجرای این نمایش(اجرای مجدد نیویورک درسال 2006)، حدود 2ساعت و 15 دقیقه به همراه یک ربع آنتراک بود..
البته مقایسه ... دیدن ادامه ›› ی اجرای اصل در برادوی با اجرایی در این سرزمین با تمام محدودیت ها و مشکلات موجود نه مقایسه ای عاقلانه ای است و نه منصفانه...
اما در هر صورت وقتی مدت زمان اجرای آقای عامل به حدود نصف مدت اجرای اوریجینال می رسد به نظر خواه ناخواه نیمی از شالوده ی نمایشنامه و شخصیت پردازی ها که مبتنی بر شوخی ها و مناسبات کلامی و ارتباطی ساخته میشود، حذف شده است.
گروه اجرای در کامنتی اعلام کرده اند:" با توجه به شرایط فرهنگی و اعتقادی موجود و وفور پر تعداد شوخی ها و طنزهای اروتیک در این اثر امکان اجرا بسیاری از آنها وجود نداشت اما سعی گروه اجرایی در این بوده که با حذف بخش زیادی از اثر و کم شدن مدت زمان سکته ای در روند روایت داستان ایجاد نشود."
اما مساله در اینجا است که روایت بی سکته یک داستان با شخصیت پردازی و خلق فضای نمایشی مورد نظر سایمون مبتنی بر دیالوگ ها و باورپذیری موقعیت هایشان به لحاظ کمیک ،دو مقوله ی بسیار متفاوت است. به همین دلیل برخی شخصیت های نمایش آقای عاملی به خصوص دو زوج جوان نمایش، چندان روی صحنه قوام نیافته اند و از طرفی موقعیت های بامزه و وضعیت انتهای نمایش(رفتن و بازگشت پل با پای برهنه) چندان پذیرفتنی از آب در نمی آید. اصلا دلیل اینکه پل نباید موقر رفتار نکند،معلوم نیست. سرخوشی کوری،کمتر اجرایی شده و عشق او بیشتر به استیلای بر شوهر جوانش تبدیل میشود که با توجه به محدودیت های اجرایی چندان بامزه هم نیست. رفتن پل و بازگشتش و تغییر ظاهری اش در انتهای نمایش بسیار باورناپذیر و بی معنا به نظرم رسید. آیا پل نماینده ی همان مردآلفای طبقه ی متوسط آمریکایی است که باید به سخره گرفته شود؟ در این اجرا ،تقابل ستایش از نشاط آزادگی روحی (که احتمالا زن باید نمایندگی اش کند) و تمسخر خشکی و صلب بودن زندگی طبقه ی متوسط (که احتمالا مرد نمایندگی اش می کند) کار نمی کند.
بازی خانم بدیعی در نقش مادر و بازی آقای ایمانیان در نقش پسچی با جنس بازی های دیگر متفاوت است... اگزجره و اغراق در حرکات میمک و صدا و بدن این دو نقش(بدون دلیل) خیلی بیشتر دیده می شود و خصوصا بعدا این تفاوت در بازی مادر در برابر زوج جوان و ویکتور کاملا مشهود است .
بازیگر نقش کوری، خانم تیام درویش در روی صحنه مسلط است اما این تسلط یا به دلیل تخلیص نقش ویا شاید برداشت خودشان و یا راهنمایی کارگردان به شکوفایی کامل نیانجامیده است.
محمدرضا ایمانیان، در نقش ویکتور قابل پذیرش است. او واجد پتانسیل بالایی در بازیگری است و ویژگی های صدایی خوبی دارد و روی صحنه راحت است.امیدوارم کارهای بیشتری را از ایشان در زمینه ی بازیگری در تاتر شاهد باشیم.
**
"پابرهنه در پارک "، نیل سایمون ،دغدغه مندی عمیقی ندارد هرچند بگویند طبقه ی متوسط نیویورکی را به سخره گرفته و چه و چه،اما به هرحال کمدی نشاط آوری است از نوع " Soap Opera " های با کیفیت تلوزیونی ..
"پابرهنه در پارک" شاید به تبعیت از الگوی سایمونی، چند صحنه و شوخی و فحش وطنی با تلفنی لب شکل و مادر و قهوه و ... در نمایش گنجانده اما این جایگزین ها ستون فقرات شکسته شده ی دیالوگهای شخصیت پرداز و موقعیت ساز را که نمایش بر آن استوار است، جبران نمیکند.
*
لازم به توضیح است به عنوان یک مخاطب حرفه ای تاتر مطلقا قصد جسارت به گروه تاتری را ندارم و به زحمات و تلاش هایشان برای به روی صحنه آوردن یک نمایش احترام می گذارم.به امید کارهای بهتر و موفقیت های بیشتر برای این گروه نمایشی مهربان.