-شاید- انسان همین تن است. همین تن که می‌زاید. ابژه‌ی لذت و درد، زایش و مرگ. تن است که گاه با روان کم‌خراش همراه می‌شود؛ می‌رقصد، حیرت می‌کند، کشف می‌کند. و گاه، رنجور از زیییدن، دم
خور ملال و رنج می‌شود و شکنجه می‌خورد. وجودی که تقلا می‌کند. امید دارد. می‌دود. ساکن می‌شود، می‌ایستد. می‌جنگد. دچار عارضه‌ی ترس و یاس می‌شود. همین است. تنی که می‌زاید و می‌میرد. در هردو، نوعی بودن جاری‌ست. آدمی محصول همین ضد و نقیض‌هاست و با جمیع این جماعت‌ها «بودگی» دارد.

هیچ تخصص و علمی در رابطه با موشکافی کردن یک نمایش ندارم. موضوع اجرا جالب بود و خود پرفورمنس نیز هم. فارغ از آنکه هر چیزی جای بهتر شدن و بهتر بودن را دارد، خوشحالم که اجرا را دیدم و تجربه‌ش کردم. خدا قوت.