من حدود ده سال پیش نمایشنامه رو خریدم و سه چهار بار خوندم و چه لذتی بردم از خواندنش!! و هیچ فکر نمی کردم یک روز هم در ایران اجرا بشه.
مفیستوی آقای دلخواه خیلی خوب و به یاد ماندنی بود. الان که به دیشب و تماشای نمایش فکر می کنم خیلی به یاد صحنه ی تمرین فاوست در تیاتر توفان و استحاله ی هندریک به مفیستو و بهانه گیری های بی دلیل او می افتم و بعد صحنه ی اجرای سرود " این یه تلفنه" که به این شکل اصلا در نمایشنامه نیست و کاملا از ابداعات آقای دلخواه و گروه نمایش اوست...
این استفاده از موسیقی خیلی کاربردی بود بخصوص در پیوند دادن صحمه ها به هم و به عنوان پس زمینه ی گفت و گو ها و .. ، هر چند من شخصا ترجیح می دادم بعضی جاها مثل آنجا که ساردر در رستوران به طور پیشگویانه میگه من فاجعه را می بینم و همینطور سخنش اوج می گیره و به گریه می افته ، بازیگر و همراه او تماشاگرها بدون موسیقی به آن سطح از حس عاطفی می رسیدند.
بهرحال باز هم به آقای دلخواه و گروه شون تبریک و خداقوت می گم و برای همه شون آرزوی موفقیت می کنم.