دکور خیلی خوب بود,درعین سادگی,کامل بود.و اینکه کم بودن فاصله تماشاگر تا صحنه اجرا ,حس خوبی داشت.شروع نمایش جایی که راوی میاد تا داستانو شروع کنه,خیلی کند و خشک پیش میرفت.بااینکه دیالوگا همچنان موزون و اهنگین بودند.مکث بین دیالوگا مخصوصا وقتی که امیرکبیر تصمیم میخاد بگیره که به سبک بارید بخواد بخونه,مجبور بودی بااینکه دیالوگ خنده داره,به زور بخندی.برعکس جاهایی مثل ملاقات امیرکبیر و ابی و اسی که امیرکبیر شروع به افسوس خوردن برای وضع جامعه میکنه,وقت فکرکردن به حرفاش خیلی کم بود.با حرفای باقی بازیگرا که متوجه حرفای اون نمیشدند,بحث عوض میشد یه جورایی.
درکل به نظرم گروه اجرا به هدفشون رسیده بودن:اینکه بعد از نمایش هم به دیالوگا و اجرا ,به موضوع نمایش فکر بشه.نه فقط خندیدن درلحظه