پیمان معادی در کمال تعجب سینمایی ترین فیلم امسال را ساخته است. اجتماعی از راش های هنرمندانه به لطف استاد کلاری ، نماهایی بعضا خلاقانه که امیدوارم علی رغم امضای درخشان کلاری ، نگاه خود معادی هم در آن دخیل باشد ، موسیقی متن گوش نواز النی کاریندرو که یاد آور سینمای ناب تئو آنجلوپلوس ، افسانه ی یونانی سینماست ، عاشقانه ای که با تمام ضعف هایش در پرداخت ، به دل می نشیند ، المان های نوستالژی دهه شصت تهران با بوی کوچه ها و مدرسه ها و آژیر های خطری که گویا بهانه ای اند برای با هم بودن ، اثری را تشکیل داده اند که تماما احساس ، بغض و لبخند را بر می انگیزد.
بمب از معدود فیلم های ایرانی است که قصه در آن اهمیت چندانی ندارد و حفره ها و ضعف های فیلمنامه ، با اینکه هستند اما به چشم نمی آیند. در واقع هدف فیلم چیز دیگری است. معادی مغز مخاطب را جهت بیان محتوا یا تعریف یک قصه هدف قرار نداده ، بلکه قلب مخاطب را جهت زمزمه ی احساسی از جنس سینما نشانه گرفته است.
البته که تا به امروز در دسترس ترین و سطحی ترین موضوع تمام فیلم های ایران و جهان ، عشق بوده اند و احتمالا چیزی حدود 80% تاریخ سینمای ایران را نیز همین مضمون فرا گرفته است ، اما مقوله ی عشق ، از آن مقوله هایی است که هم به مضحک ترین شکل ممکن و هم به جدی ترین شکل ممکن میتوان به آن پرداخت. در واقع نگاه و دغدغه ی فیلمساز است که به موضوعی به نام عشق ، جلا و اعتبار می بخشد.
این بار معادی ، با فیلمی که مانند یک کاردستی ، سراسر از ذوق و شوق خود ساخته ، طوری به مسئله ی عشق و جنگ پرداخته است که جنگ در حاشیه و عشق در مرکز داستان دیده میشوند و اتفاقا اصلا و ابدا هم به شکل شعار در ... دیدن ادامه ›› نمی آید.
بمب ثابت میکند که برای ساخت یک فیلم خوب ، نباید با سینما درگیر باشی و با هزاران سختی و عذاب ، سعی کنی که اثری قابل دفاع بسازی. بلکه کافی است واقعا سینما را درک کنی و حین ساخت فیلم ، تنها با سینما زندگی کنی ، آن وقت به راحتی نفس کشیدن فیلمی خوب و قابل دفاع خلق میکنی.