قشنگ ترین قسمت نمایش سوراخ بودن جوراب سمت چپ بازیگر نقش نویسنده بود وقتی که کفشش رو درآورد. 😬😬

بعد از شوخی با احترام باید بگم که نمایشنامه از آشتفتگی روایی رنج می برد که باعث میشد اثر به سرانجام درستی منتج نشه. بازی ها برای من اصلا باورپذیر نبودن به ویژه دوستی که نقش سامورایی رو بازی می کردن. طراحی صحنه اصلا فضای یک رستوران ژاپنی رو تداعی نمی کرد. نورپردازی ساده و خطی بود.
امیدوارم آثار بعدی شما جذاب تر باشن