هر جمله اش، نگاهش و حرکتش تنها بر هدف اصلی قصه گواه می دهد، بچه ای که نیست...و در نهایت پسری که کشته می شود... یک یرما ی کامل... با تکنیکی بیرونی و نمایشی تر چرا که رقص است و موسیقی و فلامنکو... و نیز برجسته کردن یرما و رنجش در دید و ذهن تماشاگر...
فرم روایت و قصه گویی نیز کاملا با دور هم نشستن شبانه کولیها به دور اتش و موسیقی و قصه گویی تک تک و دونفره رقص وار و چرخش و صدای کفشها همخوان است...
اگر علاقه بازیگری کارگردانان از کارگردانی بازیگران جدا می شد، قطعا اثرتاثبر گذارتر بود...
اثر ی که باید دید.