چند نکتهی مورد علاقهی من در این کار:
طراحی صحنه مینیمال، کاربردی و اندازه
طراحی نور درست
طراحی حرکات خوب و تمیز و تمرین شده و مهندسی شده بود.
بازیگر نوجوان کار رو بیشتر دوست داشتم.
ولی گاهی تمرین و تاکید زیاد بر مهندسی حرکات باعث میشه بازیگران تنها به درست و دقیق بودن حرکت فکر کنند و «آن» رو بر روی صحنه از دست بدن.
به طور کلی کار اول مارسل داوودی که پیش از این کار در چندین کار تجربهی دستیار کارگردانی را داشته، به نظرم امتیازی بالاتر از قابلقبول میگیرد.
روال عادى ساده برگزار مى شه. نمایشنامه نه هرج و مرجى داره، نه زرق و برقى. قراره رابطه ى دوتا آدم که شبیه الاکلنگ مى مونه، دربیاد، فصا و انرژى بینشون. و درمى آد به لطف بازى تکنیکى حمید رحیمى که کارى مى کنه که شبیه هیچ یک از نقش هاى سال هاى اخیرش نیست، خیلى ریز و تکنیکى ذره ذره نقشش رو به ما ارائه مى کنه.
روال عادى کار تمیز و درستیه که داره تو ارغنون بى سروصدا اجرا مى ره. کارگردانى خوب و بازى هاى خوب و گروهى که تو اجرا حتى با وجود تعداد کم تماشاگر حالشون خوبه.