با درود و خسته نباشید.
امشب نمایش زیبای «سیاره آدم ها» را به تماشا نشستم. به عنوان یک تماشاگر مشتاق تئاتر، چیزی که در این نمایش برای من بیش از همه جلوه می کرد، تقابل فضای فانتزی ارائه شده در این داستان بود با جهان واقعی آدمی. یعنی ورود از یک جهان ناکجا آباد به جهان آدم ها یا به بهتر است بگویم «جهان ما» که به خوبی در دیالوگ ها توانسته بود برای تماشاگر، ابعاد و ویژگی های خود را عیان و باور پذیر کند. تضاد ابعاد زیسته این دو جهان، باعث شده بود که جنبه های زشت و رنج آور جهان آدم ها که همان وضعیت زندگی خودمان است، محسوس تر و مشهود تر شود. انتخاب و طراحی نور به خوبی توانسته بود تا احساس جهان ثانویه فانتزی را القا کند. انتخاب موسیقی در القای ویژگی های هر یک از شخصیت ها، پیش از ورود به صحنه، هماهنگی بسیار جالب توجهی با شخصیت و کاراکتر هر بازیگر داشت و پیش درآمد هوشمندانه ای به نظر می رسید. هیچ چیز از جمله بازی ها، دیالوگ ها، حرکات، موسیقی، نور و صدا به قولی «گل درشت» نبود. هر یک از شخصیت ها نقابی از سرخوشی و پیروزی ظاهری بر روی روح غمگین، پر از رنج و خشم خویش زده بودند. پس از آنکه تماشاگر با هر یک از شخصیت ها آشنا می شد، این نقاب، ظاهر و دیالوگ های خنده آور و طنزآلود، رنج درونی برملا شده ایشان را برای تماشاگر سهمگین تر و عمیق تر می ساخت. همچون سفری آنی از لبخند به غم، همچون هبوط از بهشت عدن به زمین عدم. دیگر نکته جالب این بود که به نظر من، گویی که باز نمایی این دوگانگی جهان فانتزی در فضای ناکجاآباد با جهان آدم ها، خود را در دوگانگی جهان کمدی و به ظاهر پر افتخار شخصیت ها با جهان درون پر از غم و خشم و ترس ایشان، تکثیر کرده بود.
به عنوان یک مخاطب مشتاق به تئاتر که تنها مشاهدات خود را می نویسد، تماشای این اثر را پیشنهاد می کنم و به همه دست اندرکاران این نمایش خسته نباشید می گویم. روزم رو ساختید و خستگی های روزمره من رو با چاشنی لذت و تفکر، از تن و روحم به در بردید. سپاس بیکران.

با درود و عرض خسته نباشید و سپاسگزاری از دست اندرکاران گرامی نمایش جذاب "رَماد". از دید یک تماشاگر مشتاق به تئاتر از تماشای این نمایش لذت بردم. ترکیب نور، صدا، موسیقی با بازی های جذاب و ترکیب بندی که بازیگران در صحنه ایجاد کرده بودند، باعث شد که زمان 1 ساعت این نمایش همچون چشم برهم زدنی برای من به عنوان یک تماشاگر بگذرد. به ویژه ورود و خروج موسیقی که به ویژه برای من آشنا و دوست داشتنی می نمود.
شاید بتوان گفت که یکی از جذابترین عناصر این نمایش، بازی قدرتمند و جذاب بازیگران به شمار می رفت. روابط شخصیت ها، دغدغه ها و نیازها، ترس ها و احساساتشان که بین ایشان در گذار و آمد بود، ذهن تماشاگر را در لحظه درگیر رازهای پشت پرده ایشان کرده و سپس رها می ساخت. بازی ها در جایی تماشاگر را درگیر هیاهو و تنش ساخته و به ناگاه با ورود به لایه های زیرین احساسات شخصیت ها، آرامشی ژرف را بر روی صحنه پدید می آورد. به ویژه دو شخصیت دختر بچه که از دید من به عنوان یک تماشاگر، یادآور روح خراش نخورده هر یک از ما پیش از ورود به جهان پر از شر و سیاهی بزرگسالی بود. جای بازیگران بر روی صحنه و حرکات ایشان، فضای های منفی زیبایی را ایجاد کرده و همچنین استفاده نمادین از نورهای رنگی و به ویژه نورهایی که شبیه مشعل می درخشیدند، چشم و ذهن من رو به عنوان مخاطب درگیر خود می ساخت. تکرار شدن موسیقی و ملودی ها انسجام جذابی در کار ایجاد کرده بود که برای تماشاگر یک تدوام حسی از اول تا آخر نمایش را شکل می داد و انتخاب موسیقی با فضای کلی نمایش هماهنگی کاملی را نشان می داد. شخصیت ها، هر یک یادآور گروهی از جامعه بودند که این برای مخاطب آشنا و ملموس جلوه می کرد. اما گویا همه گی در یک چیز مشترک بودند و آن هم نادانی بود.
سخن کوتاه اینکه باز هم از دست اندرکاران این نمایش سپاسگزاری می کنم که لحظه ای بیاد ماندنی را برای من به عنوان یک تماشاگر ایجاد کرده و لذتی تشکیل شده از کلام، بازی، موسیقی و نور را فراهم ساختند. از این روی امیدوارم که دیگرانی که این نوشته را می خوانند، این نمایش را به تماشا بنشینند.