دیروز تعادلی خوشایند را در این نمایش چشیدم. از خاطرات معنادار دیروز تا تلخی واقعیتهای امروز و شیرینی امید به فردا.... از «راز» تا «فاز» و «نیاز»...
به گمانم ناگهان پیت حلبی نمایش هوشمندانه ای بود که با مخاطب هفتاد ساله ی غرق در تاریخ و ادبیات و بیست ساله ی سربه هوای عصر اطلاعات... زلال و روان حرف می زد. نمایشی که به زور وادارت نمیکرد خوب را از بد تمیز دهی. بی تردید خالی از اشکال نبود اما خوب گفتن حرف خوب در کنار کارگردانی و تجربه شنیدن (موسیقی) و دیدن (طراحی لباس) مطلوب؛ شاید دعوتی بود برای قدری نگریستن و اندیشیدن در میان لبخندهای تلخ و شیرین...
فکر میکنم ناگهان پیت حلبی سزاوار اجراهایی بیشتر در سالنی مناسبتر است.