یادداشت بهزاد صدیقی، نویسنده و منتقد تیاتر و سینما در صفحه اینستاگرامش:
چهارشنبه هفته گذشته به دیدن نمایش راهبان معبد وانگ نوشته ی محمد رضا کوهستانی و کارگردانی احمد سلیمانی در تالار استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر رفتم. نمایشی بی کلام و بدون دیالوگ و مبتنی بر موقعیت و تصویرهای نمایشی و بازی بازیگران. در این اثر، عنصر موسیقی، بخش عمده ای از فضاسازی داستان و موضوع نمایش را بر عهده دارد و طراحی صحنه مینیمال و موجز از ویژگیهای آن محسوب می شود. در این میان موقعیت های طنز ظریفی دیده می شود که بازی های خوب بازیگران، به آن قوت بیشتری بخشیده است. نمایش راهبان معبد وانگ، به لحاظ کارگردانی تلاش می کند بدون دیالوگ، هم بازیگران و گروه و هم تماشاگران را به چالش بکشد. کوهستانی در این اثر همه توانایی خود را به کار گرفته تا یک موقعیت نمایشی را بدون گفتگوی آدمها و بر اساس رفتار آنها در درام خود پیش ببرد. نکته ای که در این بین به نمایش یاری رسانده، ریتم درست اجرای آن است که نه کند است و نه سریع، بلکه به درستی و به اندازه است و همین موجب شده که تماشاگر اصلا احساس خستگی نکند. به نظرم این اثر، نمایشی قابل اجرا برای همه (گروههای سنی) است. همچنین قابل اجرا در هر جغرافیایی هست و به ترجمه نیازی ندارد و از این روی، طیف متنوعی از تماشاگران می توانند از دیدن این نمایش لذت ببرند و رابطه خوبی با آن برقرار کنند.