بیدینجیلی . . .

1. به حرف دوستان تئاتر فهم و نکته بین تون همیشه گوش کنید. انگیزه اولیه من برای این نمایش دیدن نام های خوب در این کار بود. پوریا کاکاوند را از به مناسبت ورود اشکان می شناختم، میثم نوروزی را از آخرین نامه، کیوان ساکت اف و سینا بالاهنگ را از بالاخره این زندگی مال کیه (و البته پچ پچه ها که به تازگی دیدم و بسیار لذت بردم) و سعید زارعی را از ماضی استمراری. ولی اگه توصیه ی مارال عظیمی و آریوی عزیز نبود شاید فرصت دیدن این کار رو از دست می دادم. بچه ها ممنون :)

2. دوستان عزیز! خندیدن در یک نمایش امری گناه آلود نیست! میشه به دیدن یک کار خوب رفت و با لحظات طنزش خندید و با مفهومش به فکر فرو رفت. خیلی ها تصور می کنند در تئاتر حرفه ای خندیدن خطاست.

3. سوال قدیمی هنر برای هنر یا هنر در خدمت پیام رو دور بریزید: یک نمایش خوب میتونه بدون پیام دادن ارزش بصری و هنری خودش رو حفظ کنه و می ... دیدن ادامه ›› تونه در عین داشتن یک پیام مشخص و سرراست، ارزش هنری هم داشته باشه. امشب دیدم که یک کار خوب میتونه ذهن شما رو با یک سوال مهم یعنی حریم شخصی و مفهوم اون درگیر کنه و در عین حال جذابیت قصه تا انتها حفظ بشه و گره گشایی و گره افکنی های مکرر شما را بیشتر از قبل به درون محتوا بکشه.

4. فرم کارگردانی که به نوعی شاید به دلیل معماری خاص آو به کار تحمیل شده تصویر ما از ساختار یک خانه دانشجویی رو به هم می ریزه و در عین حال قدرت تصور و خیال ما رو به کار می گیره تا فضا رو بازسازی کنیم و در عین حال نمای خوبی از بازی ها در سه فضای مختلف به دست بیاریم.

5. دست آخر باید بگم فیلم انتهای کار کمکی به موضوع نمی کرد. شاید تنها تاثیرش رو بشه در ایجاد چالش برای تماشاگر دونست: این که آیا ما هم حاضریم به تماشای یک فیلم خصوصی بنشینیم؟ تمام ما تماشاگران با اشتیاق و با علم به این که این فیلم به این صورت ضبط شده اون رو نگاه کردیم. مرز بین تئاتر و یک آزمون روانشناختی این جا شکسته شده و به نظر من شاید جای این آزمون سخت این جا نبود.

ممنون از عوامل کار که شب زیبایی برای من ساختند. دوستانی که کار رو ندیدند اجرا های آخر رو از دست ندن. کار خوب و ارزشمندیه و به نظرم در شب های آخر باید از کاری به این اندازه با کیفیت و حساب شده حمایت کرد.