فقط چند لحظه سکوت
امشب به تماشای کار نشستم،فضای آغازین کار بیشتر منو به یاد فضای کافه ای می انداخت،کشمکش داستان چندان کارساز نبود،گره افکنی ها کم تاثیر و همینطور گره کشایی ها،گره گشایی ها در آخرین لحظات نمایش صورت گرفت و بعد از آن فرصت هیچگونه تفکر و اندیشه را به تماشاگر نمیداد،کارگردانی در کل عجولانه به نظر میرسد،با توجه به فضای رالیستی کار میزانسن ها معقول به نظر میرسد،بازیگران به واسطه هدایت عجولانه از طرف کارگردان فرصت بازی در سکوت نداشتند،لحظات بحران و فاجعه نیازمند سکوت های طولانی میباشد که به بازیگران اجازه ی بازی در سکوت و ری اکشن را نمیداد،بازی بازیگران در آغاز قابل باور به نظر میرسد ولی بعد از گذشت زمان به دلیل یکنواختی خسته کننده میباشد،البته لازم به ذکر است شخصیت اصلی "فروغ" به دلیل بازی منطقی و عقلانی به دور از احساسی گری از نقاط قوت اثر است،و همچنین شخصیت "آرمان" نسبت به دیگر شخصیتها دارای منطق بازی قوی تر میباشد و با زبان بدن توانست ذهنیت شخصیت را به عینیت برساند،شخصیت "فرانک" راحت میباشد و لی ریلکس بودن شرط کافی ایفای نقش نیست.گویی خود را بازی میکند نه شخصیت را.شخصیت "مینو" بسیار اور اکت و احساساتی است که باعث دلزدگی تماشاگر میشود،در کل بازیگران ریلکس و راحت میباشند ولی بازی ها یک دست نیست،اثر در لحظات پایانی بسیار بسیار نیازمند سکوت میباشد
در کل تلاش بازیگران و گروه کارگردانی در این وانفسا قابل تقدیر میباشد .