تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنرSB > com/org | (HTTPS) localhost : 11:29:37
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
اول خسته نباشید میگم به عوامل چون هر اجرایی فاقد از ستاره و امتیاز، زمان خرجش شده و افرادی براش تمرین و تلاش کردند.
برداشت شخصی بنده به عنوان ... دیدن ادامه ›› فردی که در حال آزمون و خطا، کسب تجربه و یادگیری است:
۱_بنده با تماشای از پیشِ فیلم اصلی، به تماشای این نمایش نشستم. متاسفانه بزرگترین ضعف موجود، حذف زیرلایه های اساسی اثر اورجینال و تقلیل کل اثر به دیالوگ های سطحی است. محور اصلی اثر اورجینال، هدایت ذهن مخاطب از روابط عِلی و معمولی متن، به زیرلایه های فلسفی و جامعه شناختی است. برای مثال در اثر اصلی: زمانی که از کاراکتر (پِپِه(مسعود)) درخواست میشود که موبایلش را جا به جا کند، ما شاهد تلاش کاراکتر درخواست کننده، برای القای حس عذاب وجدان، با مقصر جلوه دادن (پِِپِه(مسعود)) هستیم. کاراکتر درخواست کننده به (پپه(مسعود)) میگوید که اگر این کار را نکنی، از هم پاشیده شدن یک زندگی تقصیر توست! و در این نقطه (پپه) دچار تردید و احساس گناه میشود. به همین راحتی! در این سکانس نمودی از جامعه ی بی رحم و انسان خاکستری به نمایش گذاشته میشود!.
اما در نمایش امشب، ما به جای پرداخت به چنین زیرلایه هایی که مفهوم و ماهیت اصلی کل اثر را تشکیل میدهند، شاهد دیالوگِ(جون مادرت!) بودیم. یعنی همه ی درس هایی که میشد از رویارویی یک دقیقه ای این دو کاراکتر به مخاطب داد را، کنار گذاشتیم و به چند دیالوگ سطحی آشنا، با هدف بومی سازی نمایش، بسنده کردیم.
این به معنای برداشت آزاد از یک اثر اورجینال نیست!
۲_بنده دانش بازیگری را نمیشناسم و این صرفا تجربه بنده از حس و اتمسفر بازیگران است:
در چنین روایت رئالی، اینگونه بازی های اگزجره غیر قابل قبول است. چطور زنی که به یکباره میفهمد شوهرش چندین ماه است که به او دروغ میگوید، تنها به مثابه دختر خردسالی لب هایش را به هم میفشارد و تند تند نفس میکشد؛ و نمود فیزیکی چشمان بازیگر آن چنان خالی از ادراک است که گویی تبدیل به یک عروسک کوکی تنها برای فشردن لب ها شده است!.
بعد از هر داد و فریاد مسعود، بنده امید به دیالوگی اثر بخش،و یا آشکار شدن بُعدی از شخصیت او، و یا برملا شدن رازی مگو را داشتم. هر داد و فریادی قطعا باید کارکردی داشته باشد تا تبدیل به کنشی مفید برای داستان شود.اما در اینجا متاسفانه تنها تبدیل به از حفظ خوانی جملات میشود! و(به جز یکی دو مورد)، هر داد و فریاد گویی فقط عاملی برای به هیجان آوردن زورکی تماشاگر است!
۳_متاسفانه تلاش برای بومی سازی و ایرانیزه کردن نمایش، باعث درگیر شدن با دام کلیشه های دیالوگ نویسی در چند دیالوگ شده است. به نحوی که در یک محاوره عامیانه و دوستانه که حالتی صمیمی دارد، به یکباره با یک دیالوگ عارفانه و یا کارآگاه گونه مواجه میشویم که جا داشت به همان شیوه ساده و صمیمانه بیان شود.
۴_شوخی های این نمایش متاسفانه از نوع شوخی های خیابونی عامه پسند است که هر روز در کوچه و خیابان ها میشنویم. برای شنیدن شوخی های لوس لازم به تماشای نمایش نیست، میتوان در کنج کوچه ای نشست و گوش سپرد. شوخیِ هنر نمایش، از جنس شوخی های زندگی و احساسی است. خواه تفکر انسان را در پس آن با چالش مواج کند، خواه نکند فرقی نیست.
اما در صورت این چنین شوخی های منفعلی ظاهر نمیشود! که به جای اینستا بگوید اینیِستا!
۵_درمورد شخصیت پردازی که دوستان بسیار تعریف کردند:
شخصیت پردازی به منزله ی شناخت ابزار های لازم مثل: (گذشته شخصیت، خانواه ای که شخصیت در تفکر آن رشد پیدا کرده، حوادثی که در طول زندگی بر روان او اثر گذار بوده و .....) است که میتوان از هر چند مورد آن که به داستان کمک میکند استفاده کرد. حال با این ابزار ها، مخاطب به درک و شناختی از احساسات شخصیت میرسد. که حال مخاطب میتواند تصمیم ها، رفتار ها و گفتار شخصیت را بهتر درک کند و برای آن ها دلیلی از دل روان شخصیت بیاورد. که ما در این نمایش به چنین عمقی نمیرسیم و صرفا با کوهی از تصمیمات لحظه ای و راز های فردی یک بازه زمانی خاص مواجه میشویم.
باز هم خسته نباشید میگم به کل عوامل.
برداشت شخصی بنده به عنوان ... دیدن ادامه ›› فردی که در حال آزمون و خطا، کسب تجربه و یادگیری است:
۱_بنده با تماشای از پیشِ فیلم اصلی، به تماشای این نمایش نشستم. متاسفانه بزرگترین ضعف موجود، حذف زیرلایه های اساسی اثر اورجینال و تقلیل کل اثر به دیالوگ های سطحی است. محور اصلی اثر اورجینال، هدایت ذهن مخاطب از روابط عِلی و معمولی متن، به زیرلایه های فلسفی و جامعه شناختی است. برای مثال در اثر اصلی: زمانی که از کاراکتر (پِپِه(مسعود)) درخواست میشود که موبایلش را جا به جا کند، ما شاهد تلاش کاراکتر درخواست کننده، برای القای حس عذاب وجدان، با مقصر جلوه دادن (پِِپِه(مسعود)) هستیم. کاراکتر درخواست کننده به (پپه(مسعود)) میگوید که اگر این کار را نکنی، از هم پاشیده شدن یک زندگی تقصیر توست! و در این نقطه (پپه) دچار تردید و احساس گناه میشود. به همین راحتی! در این سکانس نمودی از جامعه ی بی رحم و انسان خاکستری به نمایش گذاشته میشود!.
اما در نمایش امشب، ما به جای پرداخت به چنین زیرلایه هایی که مفهوم و ماهیت اصلی کل اثر را تشکیل میدهند، شاهد دیالوگِ(جون مادرت!) بودیم. یعنی همه ی درس هایی که میشد از رویارویی یک دقیقه ای این دو کاراکتر به مخاطب داد را، کنار گذاشتیم و به چند دیالوگ سطحی آشنا، با هدف بومی سازی نمایش، بسنده کردیم.
این به معنای برداشت آزاد از یک اثر اورجینال نیست!
۲_بنده دانش بازیگری را نمیشناسم و این صرفا تجربه بنده از حس و اتمسفر بازیگران است:
در چنین روایت رئالی، اینگونه بازی های اگزجره غیر قابل قبول است. چطور زنی که به یکباره میفهمد شوهرش چندین ماه است که به او دروغ میگوید، تنها به مثابه دختر خردسالی لب هایش را به هم میفشارد و تند تند نفس میکشد؛ و نمود فیزیکی چشمان بازیگر آن چنان خالی از ادراک است که گویی تبدیل به یک عروسک کوکی تنها برای فشردن لب ها شده است!.
بعد از هر داد و فریاد مسعود، بنده امید به دیالوگی اثر بخش،و یا آشکار شدن بُعدی از شخصیت او، و یا برملا شدن رازی مگو را داشتم. هر داد و فریادی قطعا باید کارکردی داشته باشد تا تبدیل به کنشی مفید برای داستان شود.اما در اینجا متاسفانه تنها تبدیل به از حفظ خوانی جملات میشود! و(به جز یکی دو مورد)، هر داد و فریاد گویی فقط عاملی برای به هیجان آوردن زورکی تماشاگر است!
۳_متاسفانه تلاش برای بومی سازی و ایرانیزه کردن نمایش، باعث درگیر شدن با دام کلیشه های دیالوگ نویسی در چند دیالوگ شده است. به نحوی که در یک محاوره عامیانه و دوستانه که حالتی صمیمی دارد، به یکباره با یک دیالوگ عارفانه و یا کارآگاه گونه مواجه میشویم که جا داشت به همان شیوه ساده و صمیمانه بیان شود.
۴_شوخی های این نمایش متاسفانه از نوع شوخی های خیابونی عامه پسند است که هر روز در کوچه و خیابان ها میشنویم. برای شنیدن شوخی های لوس لازم به تماشای نمایش نیست، میتوان در کنج کوچه ای نشست و گوش سپرد. شوخیِ هنر نمایش، از جنس شوخی های زندگی و احساسی است. خواه تفکر انسان را در پس آن با چالش مواج کند، خواه نکند فرقی نیست.
اما در صورت این چنین شوخی های منفعلی ظاهر نمیشود! که به جای اینستا بگوید اینیِستا!
۵_درمورد شخصیت پردازی که دوستان بسیار تعریف کردند:
شخصیت پردازی به منزله ی شناخت ابزار های لازم مثل: (گذشته شخصیت، خانواه ای که شخصیت در تفکر آن رشد پیدا کرده، حوادثی که در طول زندگی بر روان او اثر گذار بوده و .....) است که میتوان از هر چند مورد آن که به داستان کمک میکند استفاده کرد. حال با این ابزار ها، مخاطب به درک و شناختی از احساسات شخصیت میرسد. که حال مخاطب میتواند تصمیم ها، رفتار ها و گفتار شخصیت را بهتر درک کند و برای آن ها دلیلی از دل روان شخصیت بیاورد. که ما در این نمایش به چنین عمقی نمیرسیم و صرفا با کوهی از تصمیمات لحظه ای و راز های فردی یک بازه زمانی خاص مواجه میشویم.
باز هم خسته نباشید میگم به کل عوامل.
سپهر، امیر مسعود، فرهاد آقارضائی، مینا جعفری، یلدا معصوم و celine این را
خواندند
زهره مقدم، خانه نمایش دا، شهاب وافی، محمد رضایی مقدم و امیرمسعود فدائی این را دوست دارند
زهره مقدم، خانه نمایش دا، شهاب وافی، محمد رضایی مقدم و امیرمسعود فدائی این را دوست دارند
زهره مقدم (z.zohre)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۰۲ اردیبهشت ۱۳۹۶
آخ مورد ۴ قلبم رو به درد آورد واقعا. مرسی
خیلی کنجکاو شدم از نزدیک ملاقاتتون کنم دوست گرامی
خیلی کنجکاو شدم از نزدیک ملاقاتتون کنم دوست گرامی
۲۲ آذر ۱۴۰۰
دوست‌دارم
( ۱ )
پاسخ
جناب رضائیان چقدر دقیق و درست و کامل نوشتید، درود بر شما
نظر لطفتونه. چقدر خوشحال شدم که این رو از شما شنیدم:)
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۶۸,۰۰۰ نفر
+۲۶,۷۴۰ برنامه
+۷,۷۷۴,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۵,۰۶۴ برگه
۹,۷۵۱ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
