خیلی دوست دارم در مورد این تئاتر نظر درخوری بنویسم؛ اما نمی‌دونم چی باید بگم! درحقیقت با اینکه با مسائل روانشناسی چندان غریبه نیستم، این سناریو از درک من خارج بود؛ اگرچه درنهایت می‌شد با فضای روحی و فکری یک انسان سایکوپث ارتباط خوبی برقرار کرد..
من از تک‌تک اکت‌ها لذت بردم، اکت‌های فیزیکی به‌جا و تأثیرگذار بودن، فقط اکت‌هایِ تکراریِ احساسات (یا وجدان شاهدان؟) به‌نظرم خیلی موجه نمی‌اومد، یا طبق همون عبارتی که گفتم، حداقل از درک من خارج بود. طرز نگاه و میمیک صورت متهم بیشترین چیزی بود که دنبال می‌کردم، درجایی نشسته بودم که می‌تونستم نیم‌نگاهی به قاضی داشته باشم (فکر می‌کنم این امکان برای صندلی‌های کناری نبود) و لحن صحبت و اجراشونو دوس داشتم؛ اما به‌نظرم وکیل، دادستان، عذاب وجدان متهم، تادهال و کریستوفرمور بهترین‌ اجراها رو داشتن (کسی رو از قلم ننداختم؟!؟).
فکر می‌کنم تفکر و رویکرد آقای ابراهیمی به تئاتر درکنار منش دوست‌داشتنیشون نقش بسزایی در این موضوع داره که بگم اگر فرصتی بود (و امروز بازاجرای نمایش تموم نمی‌شد) دوباره به دیدن این نمایش می‌رفتم تا شاید این‌بار دقت بیشتری تنها به روند سناریو داشته باشم، بهتر درکش کنم و لذت بیشتری ببرم.