بک تو بلک فرصتی برایت فراهم‌می‌آورد که رودررو شوی بی‌بَزَک، عریان.... با یکی از هولناک ترین ترس‌های آدمی؛ تنهایی، رهاشدگی، پرتاب شدن به گوشه ای دور از همه‌ی آنچه به آن تعلق داری و می‌خواهی در آغوش آن باشی، قرارگرفتن در معرض بی‌رحمی، بی دفاع....
و به مدد شاعرانگی و به مرهم عشق تاب‌ بیاوری این چشم‌در چشم شدن را...
در همراهی در میانه ی تاریکی با صداها و قصه های کسانی که نمی‌شناسی‌شان ولی آشنایند...شاید خود تو یکی از آن قصه ها یا تکه‌ای از چندتای آنها باشی...
و بپرسی در عمقِ سکوت، در قعر بی‌نوری، که من‌کجای این‌جهان ایستاده ام.... تمام واقعی من کجا می ایستد؟ کدام سوی خطی که سپید است اما این بار محصور می‌کند، تاریکیِ سیاهی که رهایی می بخشد....و مساحت محدودِ چهارپایه ای لرزان که محکم‌ترین جای جهان است برای تو...