چند روز پس از دیدن نمایش

منطق الطیر را پیشترها خوانده و درباره سیمرغ سالها شنیده بودم اما درباره سزار نخوانده و خیلی کمتر شنیده بودم. بنابراین درباره کیفیتِ پیوندِ بین این دو متن اظهار نظر نمیکنم اما از آنجاییکه همیشه از پدیده ی کنار هم آمدن ،جفت شدن و قرین شدن به نحوی خوشم می آمده، درباره ی چنین نمایشی هم بر نویسنده توانای متن درود میفرستم.
کاری پر زحمت و خلاق که یک بار دیدنِ آن به حال من افاقه نمیکند و در شمارِ اندک نمایشهاییست که باید دوباره ببینمش.

کار فرمِ نمایش با استفاده از حرکات ساده، درخشان بود. همه بازیگرها به طور مشهود برای تماشایی بودن از جان و دل روی صحنه نقش آفرینی میکردند. بانوی در نقش کلاغ بیدریغ صدایش را ایثار میکرد.غارغار کلاغ برایم هیچ گاه این قدر شنیدنی نشده بود. چه خوش بود که نمایش با این جمله از کلاغ تمام شد: «کاش زبان یکدیگر را میدانستیم»
به امید اینکه فرصت دست دهد تا زبان و پیامِ نمایش را در شأنِ کوششی که پشتِ کار است تمام و کمال دریابم.
به امید دیدار دوباره نمایش
نمایشی دیدنیییییی دست مریزاد!
سپاس و درود به عوامل نمایش مرثیه ای بر قتل ژولیوس سزار و .....