نقد خانم ارغوان دهقان در روزنامه روزان در رابطه با نمایش p2
آدم هایی که روی تخت های جداگانه به خواب رفته اند در همان ابتدای نمایش ، کمای مغزی انسان های به ظاهر بیدار را نشان می دهد. ریتم تند نمایش ، حتی در تعویض صحنه ها در کنار موزیک نمایش همپوشانی قوی ای را ارائه می دادند که در لابه¬لای کار نشان دهنده زندگی ماشینی خارج از اراده ی کارگران تحت جبر است . کارگری که در دایره ای جهت تامین برق محبوس شده بود و در دوری باطل سال ها می چرخید این جبر را با دویدن مدام و بی وقفه بیشتر و بهتر بیان می کرد.
نمایش به شیوه ای کاملا مدرن یکی از قدیمی ترین نمایشنامه های ایرانی را به روی صحنه برده است. فرم ، اساس اصلی کار را تشکیل می دادند که در کنار دیالوگ های عمیق و موزیک تند ، قوت خوبی به کار بخشیده بود. روایت تاریخی به شیوه ای کاملا هوشمندانه روی کار سوار شده بود که شما به عنوان مخاطب در عین دیدن نمایشی بدیع و فیزیکال ، اصالت و روایات تاریخیِ محتوای کار را به خوبی درک می کنید.
کارگردان P2 ، سید مرتضی میرمنتظمی با بهره¬برداری از شیوه ای نو در اجرای تئاتر ، داستان های اساطیری و فرهنگ غنی ادبیات کهن ایران را به خوبی بیان کرده که ظرفیت های بالقوه ی جدیدی را به نمایش می کشد. پوسته ی پیشین تئاتر را می شکافد و فرمی نو ارائه می دهد و با معرفی شخصیت ها و قهرمان های ایرانی به زبانی فراملیتی در این شکل جدید می تواند معرف تئاترِ نو ایرانی باشد.
سخن کارگردان در مورد اثر چنین بیان شده که : « برای فهمیدن و شناختن هر پدیده ای تنها به دانستن آن نمی شود اکتفا کرد. تاریخ که مجموعه ای از ... دیدن ادامه ›› تجربه های بشری است نه دانسته هایش ، به ما می گوید تجربه کنید ، مشق کنید تا مشی و روش خود را پیدا کنید. در این گروه همین کار را می کنیم ، پشت به مولف بودن. ما مولف بودن را فدای مشق کردن و بازیگوشی خود در عرصه اجرا میکنیم و شاید مولفه ی ما همین بازی کودکانه باشد. از کشف آتش هم شروع نمی کنیم ، سعی می کنیم با دقت به تجربه های دیگران در عرصه هنر نگاه کنیم و برای فهم دیده هایمان و فهم تجربه های اجرایی که در ذهن گروه است به مکان تمرین بیاییم ، در نهایت بهتر است بگوییم روی ویژگی ای مثل متفاوت بودن هم اصراری نداریم ، تمام سعی مان این است که در مقابل چشمانمان خود را بکشنیم یا به هم بریزیم و از خود موجودی متفاوت بسازیم ، اما ادعایی بر متفاوت بودن و یا سد شکن بودن برای تماشاگران در عرصه اجرا نداریم. »
وی که همین کار را در جشنواره فجر با گروه ارمنستانی اجرا کرده بود با تغییراتی در قصه و اجرا و حضور کامل عوامل ایرانی اکنون روی صحنه برده است. و در خصوص نام نمایش بیان کرده : « در واقع p2 یعنی پارکینگ دوم و اتفاقات نمایش نیز در این پارکینگ رخ خواهد داد. »
در این پارکینگ بزرگ مبارزانی دربند را می بینیم که به زندگی ای ماشینی دچارند و خود را از عشق و هرگونه لذتی محروم می کنند و تنها برای راحت زیستن حاکم جبار در این دور اسیرند. کارگران یا مبارزانی که که گمان می برند برای نجات انسان ها آمده اند و در نهایت خلاف ماجرا ثابت می شود. ارنواز ( که نقش آن را آزاده صمدی ایفا می کند ) خلاف جریان آب حرکت می کند و با تلاش خود را مستثنی می کند و می خواهد با عطر زدن می خواهد زن بودن خود را فراموش نکند ولی شهنواز ( با بازی خوب فرزانه سهیلی ) خود را از هر چه آلایش به دور کرده و به گنداب پیش چشمش تبدیل شده است. و می بینیم هر کدام به شیوه ی خود راه انتقام پیش گرفته اند. گرچه در نهایت بر خلاف داستان اصلی ، ظلم ظالم پایدار می ماند. و با تاکید بر اتفاقات جاری در طول نمایش این قضیه تثبیت می شود که « دستانت چیزی را لمس می کنند که نمی خواهند و چشمانت چیزی را می بینند که دوست ندارند.»
نمایش به خوبی جبر حاکم را به تصویر می کشد و طبقه ی مظلوم را نشان می دهد که با دیدن همه ی این ها مجبور به فداکاری و ایثار برای رفاه ظالم است. انسان هایی که قدرت تفکر ندارند و زیر تمام فشارها باز لب به شکوه نمی گشایند. چنانچه خود باور دارند « ما بیشتر از یک دستمال چرک نیستیم و بهترین وضعیت آن است که بیش از این چرک نشویم و باور کرده ایم بهترین جا ، همین جایی است که زندگی می کنیم. » و حاکم زورگو می گوید « این مردم در قبال همه ی کارهای ما سکوت کرده اند و هر چه به آنها بگویی قبول می کنند. هر کاری هم که با آنان بکنیم باز هم دوستار ما هستند. »
احسان کرمی بازیگر نمایش در خصوص این داستان می گوید : « ‌داستان ضحاک همین الان در بسیاری از کشورهای جهان در سطوح مختلف اتفاق افتاده است. »
وی در ادامه‌ بیان کرد : « p2 یک بار دیگر نشان خواهد داد که شاهنامه چه قابلیت‌هایی دارد و برداشت به روز از قصه‌ی ضحاک شاهنامه شجاعت و سلیقه می‌خواهد. ‌ شاهنامه فقط شاهکار ادبی نیست بلکه شاهکار دراماتیک است و همانطور که جهان نمایشنامه ی شکسپیر را به روز می‌کند برای فردوسی هم باید این اتفاق بیفتد. »
کرمی تصریح کرد: « به نظر من فردوسی نه تنها شاعر بوده بلکه نمایشنامه نویس هم است اما نمایشنامه‌هایش را به طور منظوم نوشته و از دلایلی که باعث شد من این کار را قبول کنم استفاده از ظرفیت شاهنامه و متن جذاب بود. »
بهره برداری درست و هوشمندانه میرمنتظمی از فرم اجرایی نمایش ، موزیک هماهنگ با ریتم تند کار ، طراحی صحنه و نور خوب و همینطور بازی قوی بازیگران ، مخاطب را در طول نمایش مجذوب و میخکوب بر صندلی نگه می دارد.
نمایش P2 به کارگردانی سید مرتضی میرمنتظمی با بازی عباس جمالی ،‌ احسان کرمی ، ‌آزاده صمدی ، حسین امیدی ، فرزانه سهیلی ، آیدا صادقی ، محمد الله دادی ، بیژن سراجی ، محمد موذنی و رشید آقایی که از 10 شهریورماه در تالار حافظ هر روز ساعت 8.30 روی صحنه است.