یک شنبه فرصتی شد تا با همکارم به دیدن این کار برم...
دیدن یک اثر کارآگاه گونه برای منه پلیس ؛ با روایتی از عشق ، فساد حاکم بر دولت و آدمهای چند شخصیتی برگرفته از آرتور میلر .. با طراحی صحنه توی اون فضا و بازی های جالب از گروهی جوان که هیچ حامی جز خانواده هاشون ندارند(قسمتی از صحبت پایانی آقای تاروردی) ، به دلم نشست..
فکر میکنم علاوه بر انجی که اختلال شخصیتیش کاملا هویدا بود ، تام هم با خودش مشکل داشت و دلیل حضورش مشخص نبود .. پایان نمایش نشون داد که باز کردن قفل معما یا سپری کردن شبها با انجی و عشق به اون هر کدوم قسمتی از تام بودند که در طول نمایش دیده شدند.
اجرای نمایش نامه های دو نفره دشواره و با اینکه فراز و فرودهای خانم افشارپور بیشتر بود ولی اقای تاروردی هم خوب پابه پای ایشون می اومدند..
یاد اوری دوران کودکی - اخرین مکالمه تلفنی تام و اخر نمایش جالب بودند.
آقای تاروردی از کمی ها نمیگم و سفارش دیدنشو به دوستانم کردم تا جوانهای با استعدادی مثل شما بمونند و به کار ادامه بدند.