گاه به گاهی خود آزار
در این جماعت بازار
دست بسته دستور پرواز می دهند
در بیهوشی اعلام ختم می دهند
من نفهمیدم...
این من ِ درونی منم...
یا از آن ِ من

می دانستم اگر
منجر به تو خواهم شد
هزار بار می زیستم
تمام آن عمر پریشان را


اندیشه فولادوند
(شلیک کن رفیق)

گاهی برای نفس کشیدن باید تنگی ِ نفس گرفت
از شروع خاطره تا زمان مرگ
در بند زمین
همه گرفتاریم
تو شروع کن
یک لبخندت
با نفس تنگی ِ ابد
تنگاتنگ است...
تو حبس ابد زندان ِ همیشگی ِ منی

قدر زنده بودن را ندانستم
از دنیا رفته ام
مثل آکاردئون ِ مرگ در تلنگر دوباره ی تنهایی
در یادگاری از خاطرات ِ بدون جنبش
که فقط مرا سیاه پوش میکند
پستی نافرجام از آغاز تا اجل
ویرایش فراموشی ِ سکوت
در تدوین آشکاری ناپیدا
در پس معرکه های گاه و ناگاه آرام
مثل هندسه ای از نبودن در نظر سقوط
پرسه ای در تاریکی ِ پر نورِ دروغ
که دروغ ... دیدن ادامه ›› را تسلی می دهد
نگاهی نیم رخ از وسوسه ی طابوتی نرم
در ضد کودتایی دوست داشتنی
مثل همان سرو پست و لک زده
همه مرا می خوانند
می روم
با عطش هم می روم

9 مرداد 93

این قدر خودم را گم کردم که می ترسم دنبالت بگردم
نزدیک من نشو
دردی مسری است
تو من را گم نکن

نبشِ قلبی در پیش دارم
نا پیداست...حسرت در نظر بودن ناپیداست
کمپوت خون آماده است
فقط دستور مانده
اثبات طناب داری در گردن آویخته
ارواح پریشان مرا می خوانند
در نظر کردن به خاطره ای تنگ
فرهنگ لغتی از زبان مرگ
سروی از ریشه افتاده
همه در سیاهیِ چشمی که می گرید
خون در ثبات اشک راه می رود
بغض من در گلوله گاه غم گیر کرده
همه نگاه می کنند
فقط سند مانده و مالک, مرگ

سایه ای تهی از درختی پست
رودخانه ای از دورادورِ صدای پای محبت خاموش
در وصف صدها بودن و هیچ نشمردن
در سراسر همان سایه ی هیچ
پرتویی از بمب و موشک و مرغانی آواره
روی سر لخته ای خون
فرود می آید
و ما نظاره گر آن پستیِ بی همتا
در هیچ و پوچ دنیا گیر کردیم
سلطانم اینجا کمک کن که خورشید هم آواره شد

تو در پس جاده ای بی رحم
پوستت روز به روز چروکیده تر
من و شب و خاطره بازی با تو چه کردیم
که من هنوز طلب کارم
یغمای زمان خودت بودی
تنها مرهم میشمارم
تو هم بشمار

از دردهایم فرار می کنم
هیچ راهی به مقصد نمی رسد
تو فقط باش...من راهم را کج میکنم
به سمت تو...
نمیبارم...تقصیر من نیست...
قانعم به همین بودن خیالی
فقط...
همین طور مهربان بمان

صدایش می زننم...
جواب نمیدهد
دائم کلمه ای را بالا می آورد
سکوت و فریاد برایش یک معنا دارد
خسته ی خستگی ها
من هم خسته شدم
بس که شرط گذاشتند
صدایم بالا نمی آید
فقط مرگ را مرور میکنم

از: خودم