ستون شده سنگ بی قراری زیر سینه ام، خشت خشت ، سایه افکنده بر فراز نفس هام، پریده اند پرندگان خندان از انحنای گلو، دود زده شده شهر چشمانم و سوزش تلخ علامت سوال های بی مکان افکار دود گرفته ام را مسموم تر میکنند.