خاطراتت را متناسب با جرمشان، بایکوت، تبعید و اعدام میکنم، این جانی ها با تذکر کتبی آرام نمی گیرند
*******
خاطره نزدیک حلقه دیگری بر انگشتت را در کدام دادگاه رسیدگی کنم؟

همه جا پر شده از حرفهایی که هر قدر دقت میکنی نه گذشته ای دارند و نه آینده ای، فقط میان فریب همون لحظه بشن و بعدها انکار.

نمایش اجرای پنج شنبه نداره؟

در رفت این تکرار آمدی نیست
رفتی هزار بار که نیایی
که گم شوی یا گمت کنم در درازای انتظار رفت و نیامد
جوانیم با تو گذشت؛ خواستم با تو نیز پیر شوم و غافل شدم از کنایه رفتم که بیایمت که بمانمت
پیر شدم در هزارتوی بی آمد امید
نیامدی از آن رفت

هوا را تاریک کردم و دنیا خاموش شد، لبالب از انتظار،

برای زایش فریادی از عمق چشم به راهی ام به اشارتی از آن دیدگان

که صدایم را به بند کشیده اند در کشیدگی های سیاهشان

و احاطه کرده اند در برندگی مژگانی تابدار و نمناک.

تاریکی پر است از خون دل هایم، که آلوده اند دستانت به آن،

که کشته ایم بیگناه در سیاهچال بی ثباتی ات.

کاش قاصدک حرف هایم را شبها کنار گوشت میخواند
میگفت که از وقتی رفتی دیگر حتی سوسک ها هم مرا نمیترسانند،

از وقتی رفتی از آفتاب هم نمیگریزم،

از وقتی رفتی دیگر حتی دست هایم را هم نمیشویم،

دنیای بی تو همه آلوده است

دنیای بی تو همه مضر است

دنیای بی تو همه هراسناک است

دنیای بی تو گوری است منتظر که در آن دراز کشم

سفارش داده ام کفنم را از اشک هایم ببافند

به خیال وسوسه رها شدن از دنیای بی تو

لعنت به من ، لعنت به تو، لعنت به این احساس بد
این آهنگ غمگین که معلوم نیست از کجای روحم از کجای دردم بالا میاد و میشه این ناله مبهم زوزه وار

نقاش تپه های شنی قلم گیرایی داره، با سه رنگ، رنگ شن و آسمون و باد.
دستشو میکشه و همه جا میشه صاف صاف، قلم میزنه و میشه زخم روی تن شن ها

زخمای ریز، زخمای درشت.

باز دستشو میکشه و همه جا میشه صاف صاف،

چه قرینه ای داره با دست تو و دل من.

اگه نقاش بشم، تپه های شنی میکشم، با بوته های تنک منتظر بارون و

باد که میخوره به تنشون که ایستادن ... دیدن ادامه ›› روی بلندترین تپه وهرم آفتاب تو صورتشون،

که غم نگاهشون میشه نقش کویر.

نقشا هی عوض میشن ولی پاک نمیشن،

مث این متن که نمیخواد تموم شه و هی جمله ها رو این ور اون ور میاندازه ولی بهش نمیان،

نقش اما به شن میاد، قالب تنشه انگار،

قالب تنشه.

چاکریم های تو همانقدر مفهومند که یا ناله یاکریم ها،
دوستت دارم های من ولی عیانند بی هراس از ترس ها و بیم ها

نه گمان کنی که این شعری است با قافیه ایم ها،

فقط روایتیست از دردی ، از آن قدیم ها

او را به شام دعوت کن و مرا به آغوشت

او را به لبخندی مهمان کن و مرا به عشق

او را به نام بخوان و مرا به جان

و تنها مرا ببوس مرا ببوس و مرا ببوس

یا من با تو
یا با دل تنگم.

چه فرق میکند برای چشم و دل سیرت،

رنگ و لعاب این غصه ها.

به کجای بی خیالی هایت بر میخورد؟

یک بامی و هزار هوا،

گیری که چشمانی رنگ باخته هم برایت گریستند.

من دچار سوء تفاهم شدم
وقتی گفت تو تنها کسی هستی که اینجور باهاش دوست بودم، باید میفهمیدم که ازم بیزاره
وقتی گفت چقدر زیبایی ، باید میفهمیدم که میگه ازم دور شو
وقتی گفت برای بیماری اون دختر میرم، باید میفهمیدم که عاشقشه
وقتی گفت نفروختمت، باید میفهمیدم که ارزونم
وقتی گفت واسه تنت باهات نبودم باید میفهمیدم که حتی اندازه یه بدن بی فکر هم ارزش نداشتم
وقتی گفت بیماره، باید میفهمیدم که بیمار نفس همند
وقتی گفت یه روزی میفهمی که نذاشتمتو برم، باید میفهمیدم که هرگز نیومده که بره
وقتی گفت صبر کن باید میفهمیدم که میگه نباش
به همین سادگی اون حرفاشو روشن زد ولی من دچار سوء تفاهم شدم