این صدای توست

که میچکد از گلوی تنهاییم

و واژه های مشتاق

چون دانه های ریمل می بارد از مژگانت

بر سطر سطر این دفتر.

شعر می شود لبانت

و من به میهمانی بوسه هایت می آیم

مرورم می کنی هزار باره و

ترانه باران می شود این هم آغوشی

تو لبریز از باران می شوی و

من بارور از نگاهت.

ناگاه صبحی زود چیزی از تو در من زاده می شود

بر این کاغذ پاره های منتظر.