آرامسایش هیچ آرامش و آسایشی نداشت بلکه آروم آروم روح آدمو سایش می داد :(
و پر از حرفهای تیکه تیکه بود که هر لحظه ذهن آدمو به یه سمت معطوف می کرد و مدام یادآوری می کرد چه بر ما گذشته ، میگذره و خواهد گذشت. آدمای بی گناهی که توو سیل اتفاقات تاریخ و سرنوشت روحشون نابود شده.
در کل من دوسش داشتم چون چیزی بود که دقیقأ توو جامعه وجود داره.
در این میان شنیدن صدای پژمان جمشیدی با ملودی سووشون بسیار عالی و جالب بود.