تبریک به آقای دشت‌آرای
تبریک به ایده‌ی خوب نمایش
تبریک به بازی قابل قبول اکثر بازیگران این نمایش
برداشت من از کاراکتر ساکن نمایش: او نماینده‌ی نوع انسان است. انسانی که هر کس با برداشت و سلیقه‌ی خود به آن چیزی اضافه می‌کند. این زینت‌ها و اضافات از همان اول نمایش و هنگام معرفی بازیگران دیده می‌شود (وقتی پارچه‌ای روی دوش او می‌گذارند). نوع انسان در آخر نمایش دوباره به حالت اول خود برمی‌گردد و تمام زواید و سلیقه‌ها را از خود دور می‌کند و سردرگم به دنبال هویت خود پشت صندلی‌های ملیت‌های مختلف خود را پنهان می‌کند اما همه او را مجبور می‌کنند که آخر سر خودش باشد. انسان به اجبار دارد به سمتی می‌رود که زبان، فرهنگ، ملیت و رنگ و نژاد و حتی جنسیت در روابطش رنگ خواهد باخت. او مجبور است که درباره‌ی تصویری که از دیگران ساخته تجدید نظر کند؛ این‌گونه آرامش خود را بازخواهد یافت.